Συνεχίζω με το δεύτερο μέρος του πονήματος.
Πριν συνεχίσω θα ήθελα να σας μεταφέρω την περιγραφή του Γαλαξία μας. Ο Γαλαξίας μας λοιπόν είναι:
Με τον όρο Γαλαξίας αναφερόμαστε, τις περισσότερες φορές, στο γαλαξία στον οποίο ανήκει η Γη και το Ηλιακό Σύστημα, ενώ όταν αναφερόμαστε σε άλλο γαλαξία, τον γράφουμε με πεζό γ και ακολουθεί και το όνομα ή ο κωδικός του.
Ο Ήλιος (μαζί και η Γη) βρίσκονται στις παρυφές του Γαλαξία, και έτσι αυτός, καθώς τον κοιτάμε κατά μήκος, φαίνεται να σχηματίζει μία γαλακτόχρωμη, φωτεινή λωρίδα από πάρα πολλά αστέρια, που διασχίζει τον ορατό από τη Γη ουρανό από την μία πλευρά του ορίζοντα μέχρι την άλλη.
Πρόκειται για έναν σπειροειδή γαλαξία και αποτελεί μέρος της Τοπικής Ομάδας γαλαξιών. Αποτελείται από τουλάχιστον 200 δισεκατομμύρια αστέρες και ενδεχομένως έως και 400 δισεκατομμύρια αστέρες.
Ο Γαλαξίας μας αποτελείται κυρίως από ένα πυρήνα, του οποίου το σχήμα είναι φακοειδές, πολύ πεπλατυσμένο. Από δύο εκ διαμέτρου αντίθετα άκρα του φακοειδούς αυτού πυρήνα εκφύονται οι δύο βραχίονές του, οι οποίοι και ελίσσονται γύρω από το κύριο φακοειδές σώμα του.
Επιμελημένες έρευνες, που άρχισε προ 200 ετών ο Γερμανός αστρονόμος Ουίλ. Έρσελ (W. Herschel) και οι οποίες συνεχίσθηκαν από άλλους επιφανείς αστρονόμους, απέδειξαν ότι ο γαλαξίας μας αποτελεί ένα πελώριο συγκρότημα αστέρων, νεφελωμάτων και μεσοαστρικής ύλης όπως συμβαίνει με όλους τους γαλαξίες και μάλιστα ότι πρόκειται περί ενός εκ των σπειροειδών γαλαξιών.
Μόλις τη δεκαετία του 1980 οι αστρονόμοι άρχισαν να υποπτεύονται ότι ο Γαλαξίας είχε κεντρική ράβδο και δεν ήταν ένα τυπικός σπειροειδής γαλαξίας, κάτι που παρατηρήσεις του 2005 με το Spitzer Space Telescope έχουν πλέον επιβεβαιώσει, αποδεικνύοντας ότι η κεντρική ράβδος του Γαλαξία ήταν μεγαλύτερη από ό,τι πιστευόταν.
Επίσημα, από το 2005, ο Γαλαξίας μας θεωρείται πλέον ότι είναι ένα μεγάλος ραβδωτός σπειροειδής γαλαξίας τύπου SBbc στην ακολουθία Hubble (ραβδωτός σπειροειδής μικρής ελίκωσης) με συνολική μάζα 600 ως 3.000 δις ηλιακές μάζεςes (M☉)[5][6], αποτελούμενος από 200 εώς 400 δισεκατομμύρια αστέρες.
Το γαλαξιακό κέντρο φιλοξενεί το ιδιαίτερα πολύπλοκο σύμπλεγμα Τοξότης Α (Sagittarius A), στο κεντρικό πυρήνα του οποίου έχει εντοπιστεί ένα συμπαγές αντικείμενο μεγάλης μάζας και ραδιοεκπομπής, το οποίο ονομάζεται Τοξότης Α* (Sagittarius A*) και θεωρείται το κεντρικότερο σημείο του Γαλαξία. Υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι το αντικείμενο αυτό πρόκειται για μια τεράστια μαύρη τρύπα (supermassive black hole) με μάζα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από την ηλιακή. Οι περισσότεροι γαλαξίες εικάζεται ότι έχουν παρόμοιες μελανές οπές στο κέντρο τους.
Η ράβδος του Γαλαξία πιστεύεται ότι έχει μήκος 27.000 έτη φωτός, διαπερνώντας στο κέντρο του γαλαξία σε γωνία 44±10° μοιρών σε σχέση με την ευθεία Ήλιου - Γαλαξιακού Κέντρου. Αποτελείται κυρίως από ερυθρούς νάνους αστέρες, που πιστεύεται ότι είναι πανάρχαιοι.
Κάθε βραχίονας περιγράφεται με μια λογαριθμική σπείρα (όπως συμβαίνει με τους περισσότερους γαλαξίες) με κλίση 12 μοιρών. Πιστεύεται ότι υπάρχουν 4 μεγάλοι βραχίονες, που ξεκινούν από την κεντρική περιοχή του Γαλαξία. Αυτοί ονομάζονται ως εξής (βάσει της ανωτέρω εικόνας):
2 και 8 - «Βραχίονας των 3 χιλιοπαρσέκ» και Βραχίονας Περσέως
3 και 7 - Βραχίονας Γνώμονος και Βραχίονας Κύκνου (μαζί με μια νεοανακαλυφθείσα προέκταση - 6)
4 και 10 - Βραχίονας Νοτίου Σταυρού και Βραχίονας Ασπίδος
5 και 9 - Βραχίονας Τρόπιδος και Βραχίονας Τοξότου
Υπάρχουν και τουλάχιστον 2 μικρότεροι βραχίονες συμπεριλαμβανομένου του:
11 - Βραχίονας Ωρίωνος (ο οποίος περιλαμβάνει το Ηλιακό Σύστημα και τον Ήλιο - 12)
Περαιτέρω παρατηρήσεις δείχνουν ότι ο Γαλαξίας έχει μόνο δύο σπειροειδείς βραχίονες, τον βραχίονα του Περσεά και το Βραχίονα του Κενταύρου-Ασπίδος. Οι υπόλοιποι δύο είναι συνακόλουθοι ή μικρής σημασίας.
Έξω από τους μεγάλους γαλαξιακούς βραχίονες είναι ο Εξώτερος Δακτύλιος ή Δακτύλιος του Μονόκερω, ένας δακτύλιος αστέρων γύρω από το Γαλαξία, ο οποίος έχει προταθεί από τους αστρονόμους Brian Yanny και Heidi Jo Newberg, και αποτελείται από αέρια και άστρα που αποκόπηκαν από άλλους γαλαξίες πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.Ο γαλαξιακός δίσκος περιβάλλεται από μία Γαλαξιακή άλω παλαιών αστέρων και σφαιρωτών σμηνών με διάμετρο από 250.000 έως 400.000 ετών φωτός. Ενώ ο δίσκος περιλαμβάνει αέρια και σκόνη που εμποδίζουν την παρατήρηση κάποιων μηκών κύματος, η άλως δεν έχει. Στο δίσκο λαβαίνουν χώρα ακόμα γεννήσεις αστέρων (ειδικά στους βραχίονες που έχουν μεγαλύτερη πυκνότητα), αλλά όχι στην άλω. Ανοικτά σμήνη παρατηρούνται κυρίως στο δίσκο.
Η περισσότερη από την μάζα του Γαλαξία αποτελείται από σκοτεινή ύλη, δημιουργώντας μία άλω σκοτεινής ύλης, μάζας που θεωρείται μεταξύ 600-3.000 δις ηλιακών μαζών (M☉), που συγκεντρώνεται κοντά στο Γαλαξιακό Κέντρο.
Αυτή είναι η περιγραφή και τα ειδικά χαρακτηριστικά του Γαλαξία μας όπως δίνονται στην wikipedia. Όπως μπορείτε να δείτε ο Γαλαξίας μας έχει ένα κέντρο με τεράστια μάζα. Είναι δεδομένο ότι η κίνηση του κέντρου είναι αυτή που δημιούργησε την ελκτική δύναμη για να κρατήσει γύρω της όλη την υπόλοιπη ύλη. Η πιθανολόγηση ότι στην θέση της υπάρχει και μια μαύρη τρύπα ή υπήρχε παλαιότερα δένει απόλυτα με την περιγραφή του Ησιόδου:
Ἦ τοι μὲν πρώτιστα Χάος γένετ᾽, αὐτὰρ ἔπειτα
Γαῖ᾽ εὐρύστερνος, πάντων ἕδος ἀσφαλὲς αἰεὶ
Το χάος λοιπόν πρώτο, όπου Χάος μπορείτε να συμπεράνετε ότι μπορείτε να το ταυτίσετε με μια μαύρη τρύπα ή και καταστάσεις της ύλης που πριν την δημιουργία της. Στην συνέχεια η Γαι ή ίσως Γαια.
Εδώ όλοι υποθέσαμε ότι εννοεί τον συγκεκριμένο πλανήτη αλλά είναι έτσι; Αυτή η ονομασία χαρακτηρισμός δεν ταυτίζονταν τότε με τον εν λόγω πλανήτη μια και ο χαρακτηρισμός ήταν ΧΘΟΝΑ. Θα μου πει κάποιος ότι μπορεί να είχε δύο ή εικοσιδύο ονόματα αλλά με αστήριχτες υποθέσεις μπορείς να ανατρέψεις τα πάντα αρκεί να θες να κλείσεις τα μάτια και τ' αυτιά. Έτσι μόνο.
Ο Ησίοδος λοιπόν ως Γαία αναφέρει το κέντρο του Γαλαξία μας. Άλλωστε αν ήταν ένας απλώς παραμυθάς δεν θα σκαρφίζονταν αυτό αλλά πιο αυτονόητα όπως ότι υπήρχε πάντα ή κάποιος θεός μάγος την δημιούργησε από το τίποτα ή αν ήταν πιο προχωρημένος θα την παρουσίαζε ως κομμάτι που αποσπάστηκε από τον ήλιο. Σε αυτήν την παραμυθολογία θα ενέπλεκε και την Σελήνη αλλά και τους άλλους πλανήτες αλλά όπως βλέπετε τίποτα από αυτά δεν υπάρχει εδώ.Γιατί να μπει στον κόπο να δημιουργήσει ένα φανταστικό σενάριο αγνοώντας μάλιστα τον ήλιο και τους άλλους πλανήτες;
Αυτά τα αυτονόητα ερωτήματα δεν τα έκαναν οι ειδικοί για πολύ απλούς λόγους. Οι παλαιότεροι ειδικοί (Πλάτωνας κλπ) ήξεραν και φυσικά δεν ασχολούνταν με τους ανόητους που δεν ήθελαν να καταλάβουν. Δυστυχώς όπως πάντα τα πάντα άλλαξαν όταν ήλθαν στα πράγματα οι "φωστήρες" του χριστιανισμού. Αφού ξεπάστρεψαν όσους ήξεραν επέβαλαν την άποψη περί ηλιθίων ειδωλολατρών κλπ που βέβαια ακολουθούν μέχρι σήμερα, όπως δυστυχώς έτυχε να διαπιστώσω πριν από λίγες ημέρες παρακολουθώντας την ,κάκιστη, διάλεξη ενός επιφανούς υποτίθεται φυσικού και αστρονόμου. Δύο ώρες χαμένες από την ζωή μου.
Επανέρχομαι στον Ησίοδο. Δεν αναρωτήθηκαν λοιπόν γιατί αν το έκαναν θα έβλεπαν ότι δεν κολλάει με την θεωρία τους και φυσικά αν το είχαν κάνει τότε ίσως η επιστήμη, το μεγάλο θύμα όπως πάντα, να είχε κάνει άλματα νωρίτερα.
Άρα η Γαία δεν είναι η Γη αλλά το κέντρο του γαλαξία μας και φυσικά ο Ουρανός δεν είναι η ατμόσφαιρα αλλά το σύνολο του Γαλαξιακού δίσκου που καλύπτει το κέντρο του γαλαξία μας από παντού και βέβαια είναι σπειροειδής και έτσι επιβεβαιώνει το όνομά- χαρακτηρισμό του ΟΥΡΑ-ΝΟΣ.(Οι παλαιότεροι ξέρετε ότι τα γράμματα είναι αυτόνομες έννοιες. Έτσι τα ίδια σύνολα πχ. ΟΥΡΑ και ΟΥΡΑ(+ΝΟΣ) εκφράζουν τις ίδιες εικόνες(μην μπερδεύεστε με κατοπινές έννοιες)).
Μας λέει ακόμη ο Ησίοδος ότι είναι ευρύστερνος και φυσικά το κέντρο του Γαλαξία μας μόνο μικρό δεν είναι μια και έχει διάμετρο 27000 έτη φωτός. Ακριβέστατος λοιπόν ο Ησίοδος. Ας δούμε και την συνέχεια.
Γαῖα δέ τοι πρῶτον μὲν ἐγείνατο ἶσον ἑ᾽ αὐτῇ
Οὐρανὸν ἀστερόενθ᾽, ἵνα μιν περὶ πάντα καλύπτοι,
ὄφρ᾽ εἴη μακάρεσσι θεοῖς ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί.
Γείνατο δ᾽ Οὔρεα μακρά, θεῶν χαρίεντας ἐναύλους,
Ο Ουρανός λοιπόν είναι το σημείο που μέσα του βρίσκονται τα άστρα. Το σχήμα του όπως μας εξηγεί είναι με μακριές ουρές (ΟΥΡΕΑ ΜΑΚΡΑ) που σχηματίστηκαν στην συνέχεια με το ΓΕΙΝΑΤΟ. Στην συνέχεια, με δεδομένο ότι τα κείμενα αυτά βρέθηκαν μέσα σε άλλα και άρα υπάρχουν ελλείψεις αλλά και επιπλέον τμήματα που παρεισέφρησαν άγνωστο πως, βλέπουμε ότι από τον Ουρανό και την Γαία έγιναν:
αὐτὰρ ἔπειτα
Οὐρανῷ εὐνηθεῖσα τέκ᾽ Ὠκεανὸν βαθυδίνην,
Κοῖόν τε Κρῖόν θ᾽ Ὑπερίονά τ᾽ Ἰαπετόν τε
Θείαν τε Ῥείαν τε Θέμιν τε Μνημοσύνην τε 135
Φοίβην τε χρυσοστέφανον Τηθύν τ᾽ ἐρατεινήν.
Τοὺς δὲ μέθ᾽ ὁπλότατος γένετο Κρόνος ἀγκυλομήτης,
δεινότατος παίδων· θαλερὸν δ᾽ ἤχθηρε τοκῆα.
Αν μετρήσετε τα ονόματα θα τα βρείτε δώδεκα (12) όσοι και οι βραχίονες στο πιο πάνω σχήμα και μάλλον μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι η ταύτιση αυτή. Μάλιστα αν ξεπεράσουμε την παραπλάνηση του γνωστού μας ονόματος Ωκεανός τότε ίσως παρατηρήσουμε ότι ο Νο 3 (Γνώμονας) που τυχαία είναι μπλε σχηματίζει μια μεγάλη δίνη (μπορεί να αναφέρεται σε κάποιον άλλον πάντως).
Θα σταματήσω εδώ ελπίζοντας ότι σας έδειξα έναν δρόμο που μπορείτε να ακολουθήσετε βγάζοντας εντυπωσιακά συμπεράσματα.
Καλές σκέψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου