Αγαπητοί φίλοι
Δημοσιεύω το τρίτο μέρος της επιστολής. Ορισμένα μέρη δεν έχουν μπει είτε γιατί ήδη απαντήθηκαν από μεταξύ μας συνομιλίες ή και επειδή μου ζήτησε να μην ανακοινώσω. Αυτό το μικρό κομματάκι το βάζω για έναν και μόνο λόγο τον οποίο και θα εξηγήσω μετά. Μου γράφει λοιπόν.
3) Απ'ότι διάβασα στο blog δεν δείχνεις να συμμερίζεσαι πολύ την άποψη για την κρυμμένη προσευχή του ελληνικού αλφαβήτου
Γιατί λοιπόν έβαλα αυτό το μικρό κομμάτι. Αυτό φίλοι μου το λεγόμενο κρυμμένη προσευχή του ελληνικού αλφαβήτου είναι ένα από τα πολλά κείμενα που έκαναν κακό στην υπόθεση έρευνα χώρις φυσικά να το θέλουν. Δώσαν το πάτημα σε όλους αυτούς που αντιδρούν είτε λόγω βλακείας είτε λόγω συμφέροντος στην έρευνα μια και οι παραδοχές που κάνει το εν λόγω κείμενο είναι τέτοιες που εύκολα καταρρίπτονται ή τουλάχιστον αμφισβητούνται.
Στο http://www.hellinon.net/NeesSelides/Prosefhi.htm θα βρουν την προσπάθεια αυτή.
Που είναι το πρόβλημα θα ρωτήσει κανείς και με το δίκιο του. Το πρόβλημα φίλοι μου είναι ότι παλεύουμε με ένα συγκροτημένο σύστημα και κάθε προσπάθεια πρέπει να είναι εντός του και όχι εκτός. Δηλαδή αν πάτε σ' έναν οποιονδήποτε καθηγητή Πανεπιστημίου, ακόμη και τον πιο ανοιχτό και προσπαθήσετε να του μιλήσετε για οτιδήποτε μοιάζει με κάτι απ' όλα αυτά θα σας κλείσει την πόρτα κατάμουτρα. Ακόμη και άτομα του χώρου να πλησιάσετε που διαθέτουν μια κάποια σοβαρότητα θα σας ξεψαχνίσει για το αν είστε σοβαροί ή όχι.
Αυτά δημιούργησαν οι πολλές και αυθαίρετες θέσεις και έτσι ακόμη και φιλότιμες προσπάθειες,όπως αυτή της προσευχής, ακόμη και αν είναι λανθασμένες μπήκαν στην ίδια κατηγορία με πολλές γελοιότητες που κυκλοφορούν. Σ' εναν άλλο κόσμο όλα αυτά θα ήταν πολύτιμες απαρχές για έρευνα αλλά σήμερα είναι αφορμή για περισσότερο σκοτάδι. Θέλω να ξέρετε ότι δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από την κριτική.
Ας εξετάσουμε όμως τώρα στην ουσία του το ζήτημα του Ελληνικού Αλφαβήτου.
Για να πλησιάσουμε προς την απάντηση του αν το ελληνικό αλφάβητο έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία ή είναι μια τυχαία αναφορά θα πρέπει να φτάσουμε στο αν υπάρχει σχέση μεταξύ σημαίνοντος και σημαινόμενου. Αν δηλαδή τα γραμματικά σύνολα-λέξεις έχουν μια ευθεία αναφορά στο συγκεκριμένο συμβολιζόμενο αντικείμενο-έννοια ή όχι. Κοντολογίς αν π.χ η λέξη ΟΥΡΑΝΟΣ, που είναι Ομηρική είναι μια τυχαία επιλογή από τους ανθρώπους (μηδενική σχέση σημαίνοντος-σημαινόμενου) ή είναι το συμπέρασμα από το άθροισμα των επιμέρους εννοιών των γραμμάτων(ευθεία σχέση σημαίνοντος-σημαινόμενου). Εδώ ισχύει ή ότι συμβαίνει το ένα ή το άλλο. Ενδιάμεσες καταστάσεις δεν υπάρχουν. Ας δούμε λοιπόν το ζήτημα έχοντας στο βάθος του μυαλού μας ότι ο Αριστοτέλης ήταν οπαδός της σχέσεως αυτών των δύο όπως και άλλοι όπως και ο Αντισθένης που είπε το "Αρχή Σοφίας ονομάτων επίσκεψις".
Παρ' όλα αυτά ας το ερευνήσουμε. Η καλύτερη μέθοδος είναι η δια της άτοπου μέθοδος.
Ας υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι αποφάσισαν να φτιάξουν λέξεις χωρίς να έχουν κάποια έννοια να δώσουν ξεχωριστές σημασίες σε κάθε γράμμα. Έτσι κάθισαν κάτω και έδωσαν τυχαίες λέξεις για κάθε τι που έβλεπαν.
Αυτό όμως τους δημιούργησε ένα πρόβλημα. Οι λέξεις που έπρεπε να δημιουργήσουν ήταν τεράστιες σε αριθμό από την μια αλλά και δύσκολα να τις θυμηθούν μια και η έλλειψη σχέσεων λόγω τυχαιότητας δεν τους έδινε την δυνατότητα να τις θυμούνται εύκολα.
Ακόμη πολύ λογικά έπρεπε να βρούν πολλές λέξεις για το ίδιο αντικείμενο σε διαφορετικές καταστάσεις πχ ολόκληρο καρπούζι και κομμένο καρπούζι ή την ίδια λέξη αλλά δεν μπορούσαν να διαχωρίσουν τις καταστάσεις. Παράδειγμα η φωτιά είτε σβησμένη είτε αναμμένη θα αναφέρονταν με τον ίδιο τρόπο. Πώς λοιπόν θα το ξεχώριζαν. Θα έπρεπε λοιπόν να δημιουργήσουν για κάθε κατάσταση τουλάχιστον μια συμπληρωματική λέξη που να προσκολάτε ως επίθετο ή προσδιορισμός. Φανταστείτε τώρα γι' αυτό που ονομάζουμαι ρήματα τι έπρεπε να κάνουν. Πώς να ορίσουν το παρελθόν ή το μέλλον; Τα διαφορετικά πρόσωπα; Τον αριθμό των προσώπων; Για να μην μιλήσουμε για πιο σύνθετες καταστάσεις. Αν αυτά σας φαίνονται απλά είναι γιατί ήδη μιλάτε μια άλλου είδους γλώσσα. Αν δεν μιλούσατε; Βάλτε τώρα να τον εαυτό σας να πρέπει να βρει τους ήχους αλλά και τα διαφορετικά σύνολα ήχων για να εκφράσει όλα αυτά με σαφήνεια. Εύκολα προκύπτει ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε ο αριθμός των "γραμμάτων" να είναι άπειρος και βέβαια στην καλύτερη περίπτωση τα "γράμματα" αυτά να είναι κάτι σαν συλλαβές για να μην πω λέξεις ολόκληρες. Η αποτύπωσή τους τώρα στο χαρτί είναι μια άλλη δύσκολη υπόθεση. Φανταστείτε όλο αυτό το ηχητικό χάος να θέλετε να το αποτυπώσετε κιόλας γραπτά. Στην περίπτωση αυτή η Κινεζική θα μοιάζει παιχνιδάκι.
Μπορείτε αν θέλετε να μπείτε στην διαδικασία να φτιάξετε μια καινούργια γλώσσα χωρίς τους γνωστούς κανόνες ή ακόμα και μ' αυτούς και θα δείτε πόσο σχεδόν αδύνατο είναι.
Η χρήση λοιπόν της μεθόδου έρευνας δια της ατόπου απαγωγής μας λέει ότι το να είναι οι λέξεις πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένοι είναι αδύνατον και άρα το μόνο που μένει είναι οι λέξεις να ταυτίζουν το σημαίνον με το σημαινόμενο.
Αν αυτό δεν υπάρχει στο 100% τότε αυτό συμβαίνει όχι γιατί μερικώς μπορεί να επιτευχθεί αλλά γιατί έχουμε μία πραγματικότητα, του 100%, από την οποία εκπέφτουμε σε άλλα μικρότερα ποσοστά λόγω άγνοιας. Στην περίπτωσή μας αυτό συνέβει και γι' αυτό η Ομηρική γλώσσα διαφέρει τόσο από την σημερινή ενώ στα Ορφικά στα Ομηρικά και σε αυτά του Ησιόδου, που έχουν τεράστια χρονική διαφορά μεταξύ τους, δεν υπάρχουν αλλαγές. Η έκπτωση άλλωστε λόγω άγνοιας φαίνεται και από το γεγονός ότι άλλη μιλούσαν την κλασσική εποχή άλλη την μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα και άλλη σήμερα και βέβαια η γλώσσα φθήνει συνεχώς. Γι' αυτό και η έννοια της ετυμολογίας χάνει το νόημά της συνεχώς.
Τώρα αν όλα αυτά έτσι είναι τότε οι έννοιες όπως ονόματα, ρήματα, αντωνυμίες, επίθετα κλπ δεν υπάρχουν μια και όλα είναι τελικά νοηματικά σύνολα με αυτοπροσδιοριζόμενη έννοια και δεν έχουν την ανάγκη της ένταξης σε άλλες κατηγορίες. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τις εντολές προγραμματισμού. Αν θεωρήσουμε την κάθε εντολή σαν γράμμα τότε για κάθε συγκεκριμένη έννοια-πράξη του υπολογιστή χρειάζεται ένα συγκεκριμένο σύνολο εντολών-γραμμάτων. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι στις εντολές προγραμματισμού υπάρχουν ρήματα; ή επίθετα; όχι βέβαια!
Είναι λοιπόν η Ομηρική γλώσσα μια γλώσσα προγραμματισμού; Είναι και πιο εξελιγμένη από τις όποιες υπάρχουσες και όποιες θα υπάρξουν στο εγγύς μέλλον.
Θα μπορούσε να είναι το αλφάβητο μια προσευχή; Είναι προφανές ότι όχι.
Υπάρχει περίπτωση να αποκωδικοποιήσουμε την γλώσσα αυτή; Όχι γιατί είναι ένα διεπιστημονικό δύσκολο έργο που δεν θα το αναλάβει ποτέ κανείς μια και μόνο η αναφορά του θα προκαλέσει την χλεύει των υπολοίπων.
Τι κάνουμε τότε, σταματάμε;
Όχι, αλλά προσπαθούμε να είναι όσο το δυνατόν πιο ορθολογικά αυτά που ανακοινώνουμε ώστε να μπορούν να στέκουν σε μια "σοβαρή" συζήτηση περισσότερο από 2 λεπτά χωρίς να χάνουμε τους συνομιλητές μας.
Καλημέρα σας
Δημοσιεύω το τρίτο μέρος της επιστολής. Ορισμένα μέρη δεν έχουν μπει είτε γιατί ήδη απαντήθηκαν από μεταξύ μας συνομιλίες ή και επειδή μου ζήτησε να μην ανακοινώσω. Αυτό το μικρό κομματάκι το βάζω για έναν και μόνο λόγο τον οποίο και θα εξηγήσω μετά. Μου γράφει λοιπόν.
3) Απ'ότι διάβασα στο blog δεν δείχνεις να συμμερίζεσαι πολύ την άποψη για την κρυμμένη προσευχή του ελληνικού αλφαβήτου
Γιατί λοιπόν έβαλα αυτό το μικρό κομμάτι. Αυτό φίλοι μου το λεγόμενο κρυμμένη προσευχή του ελληνικού αλφαβήτου είναι ένα από τα πολλά κείμενα που έκαναν κακό στην υπόθεση έρευνα χώρις φυσικά να το θέλουν. Δώσαν το πάτημα σε όλους αυτούς που αντιδρούν είτε λόγω βλακείας είτε λόγω συμφέροντος στην έρευνα μια και οι παραδοχές που κάνει το εν λόγω κείμενο είναι τέτοιες που εύκολα καταρρίπτονται ή τουλάχιστον αμφισβητούνται.
Στο http://www.hellinon.net/NeesSelides/Prosefhi.htm θα βρουν την προσπάθεια αυτή.
Που είναι το πρόβλημα θα ρωτήσει κανείς και με το δίκιο του. Το πρόβλημα φίλοι μου είναι ότι παλεύουμε με ένα συγκροτημένο σύστημα και κάθε προσπάθεια πρέπει να είναι εντός του και όχι εκτός. Δηλαδή αν πάτε σ' έναν οποιονδήποτε καθηγητή Πανεπιστημίου, ακόμη και τον πιο ανοιχτό και προσπαθήσετε να του μιλήσετε για οτιδήποτε μοιάζει με κάτι απ' όλα αυτά θα σας κλείσει την πόρτα κατάμουτρα. Ακόμη και άτομα του χώρου να πλησιάσετε που διαθέτουν μια κάποια σοβαρότητα θα σας ξεψαχνίσει για το αν είστε σοβαροί ή όχι.
Αυτά δημιούργησαν οι πολλές και αυθαίρετες θέσεις και έτσι ακόμη και φιλότιμες προσπάθειες,όπως αυτή της προσευχής, ακόμη και αν είναι λανθασμένες μπήκαν στην ίδια κατηγορία με πολλές γελοιότητες που κυκλοφορούν. Σ' εναν άλλο κόσμο όλα αυτά θα ήταν πολύτιμες απαρχές για έρευνα αλλά σήμερα είναι αφορμή για περισσότερο σκοτάδι. Θέλω να ξέρετε ότι δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από την κριτική.
Ας εξετάσουμε όμως τώρα στην ουσία του το ζήτημα του Ελληνικού Αλφαβήτου.
Για να πλησιάσουμε προς την απάντηση του αν το ελληνικό αλφάβητο έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία ή είναι μια τυχαία αναφορά θα πρέπει να φτάσουμε στο αν υπάρχει σχέση μεταξύ σημαίνοντος και σημαινόμενου. Αν δηλαδή τα γραμματικά σύνολα-λέξεις έχουν μια ευθεία αναφορά στο συγκεκριμένο συμβολιζόμενο αντικείμενο-έννοια ή όχι. Κοντολογίς αν π.χ η λέξη ΟΥΡΑΝΟΣ, που είναι Ομηρική είναι μια τυχαία επιλογή από τους ανθρώπους (μηδενική σχέση σημαίνοντος-σημαινόμενου) ή είναι το συμπέρασμα από το άθροισμα των επιμέρους εννοιών των γραμμάτων(ευθεία σχέση σημαίνοντος-σημαινόμενου). Εδώ ισχύει ή ότι συμβαίνει το ένα ή το άλλο. Ενδιάμεσες καταστάσεις δεν υπάρχουν. Ας δούμε λοιπόν το ζήτημα έχοντας στο βάθος του μυαλού μας ότι ο Αριστοτέλης ήταν οπαδός της σχέσεως αυτών των δύο όπως και άλλοι όπως και ο Αντισθένης που είπε το "Αρχή Σοφίας ονομάτων επίσκεψις".
Παρ' όλα αυτά ας το ερευνήσουμε. Η καλύτερη μέθοδος είναι η δια της άτοπου μέθοδος.
Ας υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι αποφάσισαν να φτιάξουν λέξεις χωρίς να έχουν κάποια έννοια να δώσουν ξεχωριστές σημασίες σε κάθε γράμμα. Έτσι κάθισαν κάτω και έδωσαν τυχαίες λέξεις για κάθε τι που έβλεπαν.
Αυτό όμως τους δημιούργησε ένα πρόβλημα. Οι λέξεις που έπρεπε να δημιουργήσουν ήταν τεράστιες σε αριθμό από την μια αλλά και δύσκολα να τις θυμηθούν μια και η έλλειψη σχέσεων λόγω τυχαιότητας δεν τους έδινε την δυνατότητα να τις θυμούνται εύκολα.
Ακόμη πολύ λογικά έπρεπε να βρούν πολλές λέξεις για το ίδιο αντικείμενο σε διαφορετικές καταστάσεις πχ ολόκληρο καρπούζι και κομμένο καρπούζι ή την ίδια λέξη αλλά δεν μπορούσαν να διαχωρίσουν τις καταστάσεις. Παράδειγμα η φωτιά είτε σβησμένη είτε αναμμένη θα αναφέρονταν με τον ίδιο τρόπο. Πώς λοιπόν θα το ξεχώριζαν. Θα έπρεπε λοιπόν να δημιουργήσουν για κάθε κατάσταση τουλάχιστον μια συμπληρωματική λέξη που να προσκολάτε ως επίθετο ή προσδιορισμός. Φανταστείτε τώρα γι' αυτό που ονομάζουμαι ρήματα τι έπρεπε να κάνουν. Πώς να ορίσουν το παρελθόν ή το μέλλον; Τα διαφορετικά πρόσωπα; Τον αριθμό των προσώπων; Για να μην μιλήσουμε για πιο σύνθετες καταστάσεις. Αν αυτά σας φαίνονται απλά είναι γιατί ήδη μιλάτε μια άλλου είδους γλώσσα. Αν δεν μιλούσατε; Βάλτε τώρα να τον εαυτό σας να πρέπει να βρει τους ήχους αλλά και τα διαφορετικά σύνολα ήχων για να εκφράσει όλα αυτά με σαφήνεια. Εύκολα προκύπτει ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε ο αριθμός των "γραμμάτων" να είναι άπειρος και βέβαια στην καλύτερη περίπτωση τα "γράμματα" αυτά να είναι κάτι σαν συλλαβές για να μην πω λέξεις ολόκληρες. Η αποτύπωσή τους τώρα στο χαρτί είναι μια άλλη δύσκολη υπόθεση. Φανταστείτε όλο αυτό το ηχητικό χάος να θέλετε να το αποτυπώσετε κιόλας γραπτά. Στην περίπτωση αυτή η Κινεζική θα μοιάζει παιχνιδάκι.
Μπορείτε αν θέλετε να μπείτε στην διαδικασία να φτιάξετε μια καινούργια γλώσσα χωρίς τους γνωστούς κανόνες ή ακόμα και μ' αυτούς και θα δείτε πόσο σχεδόν αδύνατο είναι.
Η χρήση λοιπόν της μεθόδου έρευνας δια της ατόπου απαγωγής μας λέει ότι το να είναι οι λέξεις πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένοι είναι αδύνατον και άρα το μόνο που μένει είναι οι λέξεις να ταυτίζουν το σημαίνον με το σημαινόμενο.
Αν αυτό δεν υπάρχει στο 100% τότε αυτό συμβαίνει όχι γιατί μερικώς μπορεί να επιτευχθεί αλλά γιατί έχουμε μία πραγματικότητα, του 100%, από την οποία εκπέφτουμε σε άλλα μικρότερα ποσοστά λόγω άγνοιας. Στην περίπτωσή μας αυτό συνέβει και γι' αυτό η Ομηρική γλώσσα διαφέρει τόσο από την σημερινή ενώ στα Ορφικά στα Ομηρικά και σε αυτά του Ησιόδου, που έχουν τεράστια χρονική διαφορά μεταξύ τους, δεν υπάρχουν αλλαγές. Η έκπτωση άλλωστε λόγω άγνοιας φαίνεται και από το γεγονός ότι άλλη μιλούσαν την κλασσική εποχή άλλη την μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα και άλλη σήμερα και βέβαια η γλώσσα φθήνει συνεχώς. Γι' αυτό και η έννοια της ετυμολογίας χάνει το νόημά της συνεχώς.
Τώρα αν όλα αυτά έτσι είναι τότε οι έννοιες όπως ονόματα, ρήματα, αντωνυμίες, επίθετα κλπ δεν υπάρχουν μια και όλα είναι τελικά νοηματικά σύνολα με αυτοπροσδιοριζόμενη έννοια και δεν έχουν την ανάγκη της ένταξης σε άλλες κατηγορίες. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τις εντολές προγραμματισμού. Αν θεωρήσουμε την κάθε εντολή σαν γράμμα τότε για κάθε συγκεκριμένη έννοια-πράξη του υπολογιστή χρειάζεται ένα συγκεκριμένο σύνολο εντολών-γραμμάτων. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι στις εντολές προγραμματισμού υπάρχουν ρήματα; ή επίθετα; όχι βέβαια!
Είναι λοιπόν η Ομηρική γλώσσα μια γλώσσα προγραμματισμού; Είναι και πιο εξελιγμένη από τις όποιες υπάρχουσες και όποιες θα υπάρξουν στο εγγύς μέλλον.
Θα μπορούσε να είναι το αλφάβητο μια προσευχή; Είναι προφανές ότι όχι.
Υπάρχει περίπτωση να αποκωδικοποιήσουμε την γλώσσα αυτή; Όχι γιατί είναι ένα διεπιστημονικό δύσκολο έργο που δεν θα το αναλάβει ποτέ κανείς μια και μόνο η αναφορά του θα προκαλέσει την χλεύει των υπολοίπων.
Τι κάνουμε τότε, σταματάμε;
Όχι, αλλά προσπαθούμε να είναι όσο το δυνατόν πιο ορθολογικά αυτά που ανακοινώνουμε ώστε να μπορούν να στέκουν σε μια "σοβαρή" συζήτηση περισσότερο από 2 λεπτά χωρίς να χάνουμε τους συνομιλητές μας.
Καλημέρα σας
1 σχόλιο:
"Όχι, αλλά προσπαθούμε να είναι όσο το δυνατόν πιο ορθολογικά αυτά που ανακοινώνουμε ώστε να μπορούν να στέκουν σε μια "σοβαρή" συζήτηση περισσότερο από 2 λεπτά χωρίς να χάνουμε τους συνομιλητές μας."
Φίλε Παυσανία τα είπες ΟΛΑ κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!
Δημοσίευση σχολίου