Αγαπητοί αναγνώστες
Άλλο ένα ενδιάμεσο θέμα που όμως στην μεγάλη εικόνα είναι μια ακόμη ψηφίδα στο παζλ της πραγματικής ζωής.
Ο χρόνος είναι μια παράξενη παράμετρο της ζωής μας. Υπάρχει αυτόνομα, δεν επηρεάζεται από τίποτα, πέρα από τις κατά καιρούς γελοιότητες, και ταυτόχρονα επηρεάζει τα πάντα.
Τί αληθεια είναι;
Στον κόσμο που ζούμε χρησιμοποιούμε τις διαστάσεις ως έναν τρόπο για να τον ορίσουμε. Έχουμε τρεις διαστάσεις που σχηματικά θα μπορούσαν να παριστάνουν αυτό:
Αυτός είναι και ο λόγος που ονομάζεται ο κόσμος μας τρισδιάστατος γιατί στους τρεις αυτούς άξονες προσδιορίζονται όλες οι δυνατές κινήσεις κάθε κινούμενου σώματος του κόσμου μας.
Ο χρόνος περιλαμβάνεται στα σώματα αυτά; Όχι. Γιατί; Διότι ο χρόνος κάνει κάτι που κανένα άλλο "σώμα" του κόσμου μας δεν κάνει. Κινείται ταυτόχρονα και στις τρεις διαστάσεις αλλά και στις αντίθετες από αυτές. Ενώ λοιπόν όλα τα σώματα κινούνται σε δύο η καλύτερα τρεις διαστάσεις προς μία φορά ο χρόνος κινείται και προς την αντίθετη ταυτόχρονα. Γι' αυτόν τον λόγο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να βρεθεί "η πορεία" του χρόνου έτσι ώστε να κινηθεί κάποιος σε αντίθετη κατεύθυνση για να πάει στο παρελθόν ή να κινηθεί ποιο γρήγορα προς την κατεύθυνσή του για να πάει στο μέλλον. Γι' αυτό και τα χαρακτήρισα γελοιότητες.
Μπορούμε όμως να προσδιορίσουμε τον χρόνο κάπως;
Ναι είναι η απάντηση όσο και παράξενο αν φαίνεται. Πώς; Παρατηρώντας τον δισδιάστατο κόσμο. Υπάρχει; Φυσικά. Ποιος είναι αυτός; Μα ο κόσμος των κινούμενων εικόνων. Στον κόσμο αυτό ο χρόνος τους, που ορίζεται από τους κατασκευαστές, καλύπτει όλα τα στοιχεία που έχει και ο δικός μας χρόνος. κανένα από τα υποκείμενα δεν μπορεί να βρει την αρχή και το τέλος του χρόνου. Κανένα δηλαδή υποκείμενο δεν μπορεί να παραβιάσει τα χρονικά πρωτόκολλα όπως συμβαίνει και στον κόσμο μας.
Πως θα μπορούσε ένα υποκείμενο του δισδιάστατου κόσμου θα μπορούσε να τα παραβιάσει; Οι τρόποι είναι δύο.
α) Να παρέμβει ο κατασκευαστής (Θεός).
Στην περίπτωση αυτή οι αλλαγές που θα έπρεπε να επιφέρει στο δημιούργημά του αντιμετωπίζοντας τις πιθανές μελλοντικές διασταυρώσεις με τα άλλα υποκείμενα είναι τόσες πολλές, δυασανάλογα πολλές, που και η σκέψη του γεγονότος αυτού είναι απαγορευτική. Καλύτερα να το ξαναστήσει από την αρχή παρά να το διορθώσει. Άρα αποκλείεται.
β) Να βγει έξω από τον κόσμο αυτό.
Εδώ μπαίνουν πολλά αρχικά ερωτήματα όπως το "πώς". Αλλά ας μην το συζητήσουμε τώρα αλλά αν αυτό μπορούσε να συμβεί δεν θα μπορούσε να γίνει με υλική διάσταση μια και ο εκτός χρόνου του κόσμος είναι τρισδιάστατος και αυτό, το υποκείμενο, δισδιάστατο.
Τί συμπέρασμα βγάζουμε από όλα αυτά;
α) Ότι ο χρόνος μας εδράζεται, ορίζεται από έναν κόσμο τετραδιάστατο. Ενυπάρχει από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου μας και με μια μικρή προβολή θα μπορούσαμε να πούμε ότι το μέλλον είναι αν όχι προσδιορισμένο αλλά τουλάχιστον εντός κάποιων πλαισίων που εχουν προ-προσδιοριστεί από τους κατασκευαστές. Δεν υπάρχει δηλαδή αρχή, μέση, τέλος αλλά όλα μαζί ταυτόχρονα.
β) Ότι ουσιαστικά είναι ο μηχανισμός που χάριν σε αυτόν λειτουργεί ο κόσμος μας και δεν είναι άλλη μία διάσταση όπως λέγεται.
γ) Ότι πέρα από εμάς υπάρχουν διαστάσεις που δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε και πολλά ακόμη που δεν είναι της ώρας να τα συζητήσουμε.
δ) Ότι για να ξεπεράσουμε τον χρόνο μας πρέπει να βγούμε εκτός των διαστάσεών μας όχι με υλικό τρόπο*.
ε) Και ως ένα από τα πολλά παράπλευρα θέματα ότι οι εξωτερικές επεμβάσεις στον τρισδιάστατο κόσμο μας είναι πρακτικά όχι αλλά ουσιαστικά αδύνατες αφού τα τετραδιάστατα υποκείμενα θα αδυνατούσαν να ελέγξουν το σύνολο των συνεπειών.
Η εντρύφηση αυτή μπορεί να συνεχιστεί αλλά θα ξεφύγω πολύ ως πάρα πολύ από τον βασικό στόχο.
Ευχαριστώ
Παυσανίας
*Ίσως αυτό να σημαίνει ότι το βιβλίο των αναμνήσεων από το 3906 μχ του Paul Amanteus Dinach που στα ελληνικά εκδόθηκε με τον τίτλο "Η κοιλάδα των Ρόδων" και που δυστυχώς δεν έχω ακόμη αγοράσει, να
Άλλο ένα ενδιάμεσο θέμα που όμως στην μεγάλη εικόνα είναι μια ακόμη ψηφίδα στο παζλ της πραγματικής ζωής.
Ο χρόνος είναι μια παράξενη παράμετρο της ζωής μας. Υπάρχει αυτόνομα, δεν επηρεάζεται από τίποτα, πέρα από τις κατά καιρούς γελοιότητες, και ταυτόχρονα επηρεάζει τα πάντα.
Τί αληθεια είναι;
Στον κόσμο που ζούμε χρησιμοποιούμε τις διαστάσεις ως έναν τρόπο για να τον ορίσουμε. Έχουμε τρεις διαστάσεις που σχηματικά θα μπορούσαν να παριστάνουν αυτό:
Αυτός είναι και ο λόγος που ονομάζεται ο κόσμος μας τρισδιάστατος γιατί στους τρεις αυτούς άξονες προσδιορίζονται όλες οι δυνατές κινήσεις κάθε κινούμενου σώματος του κόσμου μας.
Ο χρόνος περιλαμβάνεται στα σώματα αυτά; Όχι. Γιατί; Διότι ο χρόνος κάνει κάτι που κανένα άλλο "σώμα" του κόσμου μας δεν κάνει. Κινείται ταυτόχρονα και στις τρεις διαστάσεις αλλά και στις αντίθετες από αυτές. Ενώ λοιπόν όλα τα σώματα κινούνται σε δύο η καλύτερα τρεις διαστάσεις προς μία φορά ο χρόνος κινείται και προς την αντίθετη ταυτόχρονα. Γι' αυτόν τον λόγο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να βρεθεί "η πορεία" του χρόνου έτσι ώστε να κινηθεί κάποιος σε αντίθετη κατεύθυνση για να πάει στο παρελθόν ή να κινηθεί ποιο γρήγορα προς την κατεύθυνσή του για να πάει στο μέλλον. Γι' αυτό και τα χαρακτήρισα γελοιότητες.
Μπορούμε όμως να προσδιορίσουμε τον χρόνο κάπως;
Ναι είναι η απάντηση όσο και παράξενο αν φαίνεται. Πώς; Παρατηρώντας τον δισδιάστατο κόσμο. Υπάρχει; Φυσικά. Ποιος είναι αυτός; Μα ο κόσμος των κινούμενων εικόνων. Στον κόσμο αυτό ο χρόνος τους, που ορίζεται από τους κατασκευαστές, καλύπτει όλα τα στοιχεία που έχει και ο δικός μας χρόνος. κανένα από τα υποκείμενα δεν μπορεί να βρει την αρχή και το τέλος του χρόνου. Κανένα δηλαδή υποκείμενο δεν μπορεί να παραβιάσει τα χρονικά πρωτόκολλα όπως συμβαίνει και στον κόσμο μας.
Πως θα μπορούσε ένα υποκείμενο του δισδιάστατου κόσμου θα μπορούσε να τα παραβιάσει; Οι τρόποι είναι δύο.
α) Να παρέμβει ο κατασκευαστής (Θεός).
Στην περίπτωση αυτή οι αλλαγές που θα έπρεπε να επιφέρει στο δημιούργημά του αντιμετωπίζοντας τις πιθανές μελλοντικές διασταυρώσεις με τα άλλα υποκείμενα είναι τόσες πολλές, δυασανάλογα πολλές, που και η σκέψη του γεγονότος αυτού είναι απαγορευτική. Καλύτερα να το ξαναστήσει από την αρχή παρά να το διορθώσει. Άρα αποκλείεται.
β) Να βγει έξω από τον κόσμο αυτό.
Εδώ μπαίνουν πολλά αρχικά ερωτήματα όπως το "πώς". Αλλά ας μην το συζητήσουμε τώρα αλλά αν αυτό μπορούσε να συμβεί δεν θα μπορούσε να γίνει με υλική διάσταση μια και ο εκτός χρόνου του κόσμος είναι τρισδιάστατος και αυτό, το υποκείμενο, δισδιάστατο.
Τί συμπέρασμα βγάζουμε από όλα αυτά;
α) Ότι ο χρόνος μας εδράζεται, ορίζεται από έναν κόσμο τετραδιάστατο. Ενυπάρχει από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου μας και με μια μικρή προβολή θα μπορούσαμε να πούμε ότι το μέλλον είναι αν όχι προσδιορισμένο αλλά τουλάχιστον εντός κάποιων πλαισίων που εχουν προ-προσδιοριστεί από τους κατασκευαστές. Δεν υπάρχει δηλαδή αρχή, μέση, τέλος αλλά όλα μαζί ταυτόχρονα.
β) Ότι ουσιαστικά είναι ο μηχανισμός που χάριν σε αυτόν λειτουργεί ο κόσμος μας και δεν είναι άλλη μία διάσταση όπως λέγεται.
γ) Ότι πέρα από εμάς υπάρχουν διαστάσεις που δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε και πολλά ακόμη που δεν είναι της ώρας να τα συζητήσουμε.
δ) Ότι για να ξεπεράσουμε τον χρόνο μας πρέπει να βγούμε εκτός των διαστάσεών μας όχι με υλικό τρόπο*.
ε) Και ως ένα από τα πολλά παράπλευρα θέματα ότι οι εξωτερικές επεμβάσεις στον τρισδιάστατο κόσμο μας είναι πρακτικά όχι αλλά ουσιαστικά αδύνατες αφού τα τετραδιάστατα υποκείμενα θα αδυνατούσαν να ελέγξουν το σύνολο των συνεπειών.
Η εντρύφηση αυτή μπορεί να συνεχιστεί αλλά θα ξεφύγω πολύ ως πάρα πολύ από τον βασικό στόχο.
Ευχαριστώ
Παυσανίας
*Ίσως αυτό να σημαίνει ότι το βιβλίο των αναμνήσεων από το 3906 μχ του Paul Amanteus Dinach που στα ελληνικά εκδόθηκε με τον τίτλο "Η κοιλάδα των Ρόδων" και που δυστυχώς δεν έχω ακόμη αγοράσει, να
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου