Περίπλους στο παρελθόν-Η συνέχεια

Αγαπητοί φίλοι συνεχίζω με το δεύτερο μέρος όπου και κλείνει η εισαγωγή.

          ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ (2ο μέρος)

Ενώ όλα αυτά λοιπόν που είχα μπροστά μου ήταν ένα κουβάρι, χωρίς αρχή μέση και τέλος, καταλυτικό ρόλο έπαιξε η απόφασή μου να διαβάσω και τα Αργοναυτικά του Ορφέα που είχα κατά λάθος μαζί μου μέσα σε κάποιο άλλο βιβλίο. Όταν τ' άνοιξα λοιπόν παρατήρησα δύο απλά πράγματα:

α) Ότι είναι διαφορετικά από αυτά του Απολλώνιου και

β) Έχουν κενά. Έχουν δηλαδή κομμάτια που λείπουν.

Θα μου πείτε ότι αυτά τα ξέρουν όλοι. Όλοι δεν ξέρω αλλά εγώ τουλάχιστον τότε όχι. Το ερώτημα που ακολούθησε τότε ήταν πως για το ίδιο το γεγονός δύο άνθρωποι έγραψαν τόσο διαφορετικά πράγματα; Αυτό με έσπρωξε να ψάξω να μάθω για τους συγγραφείς. Ο ένας, ο Απολλώνιος διευθυντής στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας μετά από μια δεκαετή περιπέτεια και παραμονή του στην Ρόδο λόγω ενός διαγωνισμού και ο άλλος ένα πρόσωπο χωρίς στοιχεία ουσιαστικά και μια μεγάλη συζήτηση γύρω του για το αν υπήρξε η όχι. Αυτό ίσως ήταν που με έκανε να τον διαβάσω θέλοντας να βρω μια απάντηση γύρω από αυτόν.

Ο χρόνος βέβαια αυτών των γεγονότων ήταν πυκνός και χρόνο για διάβασμα είχα πολύ. Έτσι έπεσα με τα μούτρα στην ανάγνωση και τότε κάτι έλαμψε μέσα μου. Ξαφνικά μια μικρή λεπτομέρεια έκανε την διαφορά. Μια μικρή λεπτομέρεια και μια σειρά από “συμπτώσεις” σαν κάποιος να προσπαθούσε να ανάψει το φως σ' ένα σκοτεινό υπόγειο. Όλα άρχισαν να παίρνουν κάποιο νόημα. Όλα άρχισαν να αλλάζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς και εγώ προσπαθούσα να τα καταγράψω. Ήταν σαν να παρακολουθείς ένα έργο και να θέλεις να καταγράψεις τους διαλόγους επακριβώς.

Φυσικά από τα πρώτα που έκανα ήταν να απορρίψω τον Απολλώνιο. Οι ανακρίβειες και οι υπερβολές ήταν τόσες που δεν απορώ τώρα πια γιατί έγινε “Ρόδιος”. Το διήγημά του μόνο ως επιστημονικής φαντασίας πια θα μπορούσα να το διαβάσω.

Από την άλλη ο Ορφέας. Απόλυτα ακριβής. Απόλυτα. Δεν λέει τίποτα που να μην είναι ακριβές. Όλα όσα φάνταζαν και φαντάζουν μυθολογικά είναι ακριβή και μάλιστα με την ακρίβεια ενός φιλμ(!) και όχι κάποιου από μνήμης διηγούμενου. Δεν θέλω να μπω στο σημείο αυτό σε περισσότερες λεπτομέρειες απλά να συμπληρώσω, για την ιστορία και να κλείσω αυτό το κομμάτι με λίγες ακόμη γραμμές πριν δούμε την εποχή των γεγονότων αυτών και των Ομηρικών κειμένων συμπεριλαμβανομένων.

Καταλυτικό ρόλο όπως είπα έπαιξε το διαδίκτυο και η προσπάθειά μου να καταγράψω όλα αυτά εκεί αλλά και βέβαια η “τύχη” μου που ήταν εξωφρενικά μεγάλη. Πολλές φορές ένιωθα ότι έχω ένα σημειωματάριο δίπλα μου που μου έλεγε δες στην σελίδα εκείνη του βιβλίου ή μπες σ' εκείνο το site ή δες αυτό το πρόγραμμα στην τηλεόραση. Τόσο εξωφρενικά εξωφρενική που “έπαιζα” μαζί της όταν το αντιλήφθηκα και άνοιγα τυχαία σελίδες και ωπ! ένας νέος κόσμος ξεπηδούσε από εκεί.

Φυσικά σε αυτό συνετέλεσε και το γεγονός ότι όλα πια τα έβλεπα κάτω από άλλο πρίσμα. Όπως όταν φοράς κάποιο γυαλί με έντονο χρώμα και ο κόσμος σου παίρνει πια αποχρώσεις σύμφωνα με το γυαλί έτσι και στην δική μου περίπτωση. Ο κόσμος έπαιρνε άλλα “χρώματα”.

Όταν κατάλαβα ότι όλα αυτά ήταν “πολλά” για μένα θέλησα να ζητήσω βοήθεια. Εκεί έγκειται και η αθωότητα που έκανα λόγο στην αρχή. Όλες οι πόρτες ήταν κλειστές και “χτύπησα” πολλές. Είτε γιατί δεν ήθελαν να ξεβολευτούν από τις κατεστημένες τους αντιλήψεις είτε γιατί ήμουν πολύ “μικρός” για τα μέτρα τους για να συζητήσουν μαζί μου είτε γιατί έχουν χάσει το νόημα της θέσεως που κατέχει ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος και που βέβαια δεν είναι να διορίζει τα παιδιά του, είτε γιατί ήταν ανεπαρκείς και ανόητοι και αδυνατούσαν να αντιληφθούν τι τους έλεγα μου έκλεισαν κατάμουτρα την πόρτα. Άλλοι ευγενικά είναι αλήθεια και άλλοι, οι περισσότεροι δεν απάντησαν ποτέ στις εκκλήσεις μου. Έτσι σήκωσα μόνος μου το βάρος όλης της έρευνα και γι' αυτό τ' αποτελέσματά της όπως και τα τυχόν λάθη της αν και προσπάθησα να τα ελαχιστοποιήσω αν όχι να τα μηδενίσω ανήκουν αποκλειστικά σ' εμένα γιατί μετά... θα βγουν δεκάδες διεκδικητές και συμπαραστάτες.

Αυτό το κομμάτι, της “βοήθειας” των ειδικών σκέφτηκα πολύ αν θα έπρεπε να το βάλω αλλά αποφάσισα ότι όπως μέχρι τώρα έχω κάνει στην ζωή μου, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους άσχετα με τα όποια αποτελέσματα, να συνεχίσω να κάνω και τώρα το ίδιο. Φυσικά και καταλαβαίνω ότι αυτό όχι μόνο θα φέρει αντιδράσεις αλλά και “πόλεμο” ίσως με πρώτο θύμα εμένα αλλά θα δώσει και την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει κάπως η κατάσταση και τελικά φίλοι μου κάποιος σε αυτόν τον κόσμο θα πρέπει πρώτος να αρχίσει να κάνει πράξεις αυτά που πιστεύει χωρίς συμβιβασμούς.

Στο σημείο αυτό μπαίνετε και όλοι εσείς. Μόλις διαβάσετε το βιβλίο θα πρέπει να πάρετε μια απόφαση κάτι αντίστοιχο με το όμορφο κινηματογραφικό εύρημα στην ταινία “THE MATRIX” με τα χρωματιστά χαπάκια. Πρέπει να διαλέξετε λοιπόν αν θα “πάρετε” το ΜΠΛΕ ή το ΚΟΚΚΙΝΟ. Σε όποια περίπτωση όμως η ζωή σας δεν θα είναι η ίδια πια. Το αύριο θα είναι μια άλλη ημέρα. Μια ημέρα που θα πρέπει είτε να διεκδικήσετε την αλήθεια σχετικά με το ποιοι είστε από που έρχεστε και τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα ή... όχι απλά να γυρίσετε πίσω αλλά να συμβιβαστείτε γνωρίζοντας ότι ζείτε σ' έναν ψεύτικο κόσμο.

Μια καλή ευκαιρία είναι τώρα για όσους φοβούνται ή δεν μπορούν να συνεχίσουν. Μην διαβάσετε τίποτα περισσότερο. Πείτε ότι είμαι άλλος ένας ανόητος και πετάξτε το βιβλίο ή χαρίστε το κάπου για να έχετε την δυνατότητα να το ξανασκεφτείτε.

Από εδώ και πέρα αναφέρομαι σε αυτούς που αποφάσισαν θετικά και θέλουν να μάθουν την αλήθεια.

Φίλοι μου αναλαμβάνετε να μοιραστείτε το βάρος της διάδοσης της αλήθειας. Θα ακούσετε και θα διαβάσετε πολλά γύρω ίσως από εμένα φανταστικά ή πραγματικά ή για το πόσο κακός αφηγητής είμαι ή και το πόσο ανορθόγραφος ίσως, αν και έχουμε μια τιμητική παράδοση στην οικογένειά μας ανορθογραφίας, αλλά δεν θα ακούσετε τίποτα γύρω από το βιβλίο. Κανείς δεν θα θελήσει να αντιπαρατεθεί γιατί δεν θα μπορεί και θα περιοριστούν σε προσωπικές επιθέσεις. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία μια και η ουσία δεν είμαι εγώ και η ζωή μου αλλά το αν όλα αυτά που θα σας αναφέρω είναι επαρκώς αιτιολογημένα και με αποδείξεις που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Αυτή είναι η ουσία και εκεί πρέπει να μείνουμε. Τσιτάτα και δηλώσεις του στυλ “εγώ ως καθηγητής ξέρω” ή “εγώ είμαι ο ειδικός” ή δεν ξέρω τι άλλο δεν έχουν καμιά αξία μια και αυτό που έχει σημασία είναι η απόδειξη των όσων λες και όχι ποιος είσαι εσύ που το λες. Μάλιστα πολύ καλά το μετέφερε αυτό ο Σερ Άρθρουρ Κοναν Ντοϋλ στον ήρωά του Χολμς όταν έλεγε ότι “αν αποκλείσεις το αδύνατον αυτό που μένει όσο περίεργο και αν φαίνεται είναι η αλήθεια”.

Σταματώ κάπου εδώ για να μπούμε στο κύριο μέρος του βιβλίου.

Σας εύχομαι καλή αναγνωση.  

(Σε δύο εβδομάδες η συνέχεια με το πρώτο κεφάλαιο)