Περίπλους στο παρελθόν-Η συνέχεια

Αγαπητοί φίλοι συνεχίζω με το δεύτερο μέρος όπου και κλείνει η εισαγωγή.

          ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ (2ο μέρος)

Ενώ όλα αυτά λοιπόν που είχα μπροστά μου ήταν ένα κουβάρι, χωρίς αρχή μέση και τέλος, καταλυτικό ρόλο έπαιξε η απόφασή μου να διαβάσω και τα Αργοναυτικά του Ορφέα που είχα κατά λάθος μαζί μου μέσα σε κάποιο άλλο βιβλίο. Όταν τ' άνοιξα λοιπόν παρατήρησα δύο απλά πράγματα:

α) Ότι είναι διαφορετικά από αυτά του Απολλώνιου και

β) Έχουν κενά. Έχουν δηλαδή κομμάτια που λείπουν.

Θα μου πείτε ότι αυτά τα ξέρουν όλοι. Όλοι δεν ξέρω αλλά εγώ τουλάχιστον τότε όχι. Το ερώτημα που ακολούθησε τότε ήταν πως για το ίδιο το γεγονός δύο άνθρωποι έγραψαν τόσο διαφορετικά πράγματα; Αυτό με έσπρωξε να ψάξω να μάθω για τους συγγραφείς. Ο ένας, ο Απολλώνιος διευθυντής στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας μετά από μια δεκαετή περιπέτεια και παραμονή του στην Ρόδο λόγω ενός διαγωνισμού και ο άλλος ένα πρόσωπο χωρίς στοιχεία ουσιαστικά και μια μεγάλη συζήτηση γύρω του για το αν υπήρξε η όχι. Αυτό ίσως ήταν που με έκανε να τον διαβάσω θέλοντας να βρω μια απάντηση γύρω από αυτόν.

Ο χρόνος βέβαια αυτών των γεγονότων ήταν πυκνός και χρόνο για διάβασμα είχα πολύ. Έτσι έπεσα με τα μούτρα στην ανάγνωση και τότε κάτι έλαμψε μέσα μου. Ξαφνικά μια μικρή λεπτομέρεια έκανε την διαφορά. Μια μικρή λεπτομέρεια και μια σειρά από “συμπτώσεις” σαν κάποιος να προσπαθούσε να ανάψει το φως σ' ένα σκοτεινό υπόγειο. Όλα άρχισαν να παίρνουν κάποιο νόημα. Όλα άρχισαν να αλλάζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς και εγώ προσπαθούσα να τα καταγράψω. Ήταν σαν να παρακολουθείς ένα έργο και να θέλεις να καταγράψεις τους διαλόγους επακριβώς.

Φυσικά από τα πρώτα που έκανα ήταν να απορρίψω τον Απολλώνιο. Οι ανακρίβειες και οι υπερβολές ήταν τόσες που δεν απορώ τώρα πια γιατί έγινε “Ρόδιος”. Το διήγημά του μόνο ως επιστημονικής φαντασίας πια θα μπορούσα να το διαβάσω.

Από την άλλη ο Ορφέας. Απόλυτα ακριβής. Απόλυτα. Δεν λέει τίποτα που να μην είναι ακριβές. Όλα όσα φάνταζαν και φαντάζουν μυθολογικά είναι ακριβή και μάλιστα με την ακρίβεια ενός φιλμ(!) και όχι κάποιου από μνήμης διηγούμενου. Δεν θέλω να μπω στο σημείο αυτό σε περισσότερες λεπτομέρειες απλά να συμπληρώσω, για την ιστορία και να κλείσω αυτό το κομμάτι με λίγες ακόμη γραμμές πριν δούμε την εποχή των γεγονότων αυτών και των Ομηρικών κειμένων συμπεριλαμβανομένων.

Καταλυτικό ρόλο όπως είπα έπαιξε το διαδίκτυο και η προσπάθειά μου να καταγράψω όλα αυτά εκεί αλλά και βέβαια η “τύχη” μου που ήταν εξωφρενικά μεγάλη. Πολλές φορές ένιωθα ότι έχω ένα σημειωματάριο δίπλα μου που μου έλεγε δες στην σελίδα εκείνη του βιβλίου ή μπες σ' εκείνο το site ή δες αυτό το πρόγραμμα στην τηλεόραση. Τόσο εξωφρενικά εξωφρενική που “έπαιζα” μαζί της όταν το αντιλήφθηκα και άνοιγα τυχαία σελίδες και ωπ! ένας νέος κόσμος ξεπηδούσε από εκεί.

Φυσικά σε αυτό συνετέλεσε και το γεγονός ότι όλα πια τα έβλεπα κάτω από άλλο πρίσμα. Όπως όταν φοράς κάποιο γυαλί με έντονο χρώμα και ο κόσμος σου παίρνει πια αποχρώσεις σύμφωνα με το γυαλί έτσι και στην δική μου περίπτωση. Ο κόσμος έπαιρνε άλλα “χρώματα”.

Όταν κατάλαβα ότι όλα αυτά ήταν “πολλά” για μένα θέλησα να ζητήσω βοήθεια. Εκεί έγκειται και η αθωότητα που έκανα λόγο στην αρχή. Όλες οι πόρτες ήταν κλειστές και “χτύπησα” πολλές. Είτε γιατί δεν ήθελαν να ξεβολευτούν από τις κατεστημένες τους αντιλήψεις είτε γιατί ήμουν πολύ “μικρός” για τα μέτρα τους για να συζητήσουν μαζί μου είτε γιατί έχουν χάσει το νόημα της θέσεως που κατέχει ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος και που βέβαια δεν είναι να διορίζει τα παιδιά του, είτε γιατί ήταν ανεπαρκείς και ανόητοι και αδυνατούσαν να αντιληφθούν τι τους έλεγα μου έκλεισαν κατάμουτρα την πόρτα. Άλλοι ευγενικά είναι αλήθεια και άλλοι, οι περισσότεροι δεν απάντησαν ποτέ στις εκκλήσεις μου. Έτσι σήκωσα μόνος μου το βάρος όλης της έρευνα και γι' αυτό τ' αποτελέσματά της όπως και τα τυχόν λάθη της αν και προσπάθησα να τα ελαχιστοποιήσω αν όχι να τα μηδενίσω ανήκουν αποκλειστικά σ' εμένα γιατί μετά... θα βγουν δεκάδες διεκδικητές και συμπαραστάτες.

Αυτό το κομμάτι, της “βοήθειας” των ειδικών σκέφτηκα πολύ αν θα έπρεπε να το βάλω αλλά αποφάσισα ότι όπως μέχρι τώρα έχω κάνει στην ζωή μου, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους άσχετα με τα όποια αποτελέσματα, να συνεχίσω να κάνω και τώρα το ίδιο. Φυσικά και καταλαβαίνω ότι αυτό όχι μόνο θα φέρει αντιδράσεις αλλά και “πόλεμο” ίσως με πρώτο θύμα εμένα αλλά θα δώσει και την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει κάπως η κατάσταση και τελικά φίλοι μου κάποιος σε αυτόν τον κόσμο θα πρέπει πρώτος να αρχίσει να κάνει πράξεις αυτά που πιστεύει χωρίς συμβιβασμούς.

Στο σημείο αυτό μπαίνετε και όλοι εσείς. Μόλις διαβάσετε το βιβλίο θα πρέπει να πάρετε μια απόφαση κάτι αντίστοιχο με το όμορφο κινηματογραφικό εύρημα στην ταινία “THE MATRIX” με τα χρωματιστά χαπάκια. Πρέπει να διαλέξετε λοιπόν αν θα “πάρετε” το ΜΠΛΕ ή το ΚΟΚΚΙΝΟ. Σε όποια περίπτωση όμως η ζωή σας δεν θα είναι η ίδια πια. Το αύριο θα είναι μια άλλη ημέρα. Μια ημέρα που θα πρέπει είτε να διεκδικήσετε την αλήθεια σχετικά με το ποιοι είστε από που έρχεστε και τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα ή... όχι απλά να γυρίσετε πίσω αλλά να συμβιβαστείτε γνωρίζοντας ότι ζείτε σ' έναν ψεύτικο κόσμο.

Μια καλή ευκαιρία είναι τώρα για όσους φοβούνται ή δεν μπορούν να συνεχίσουν. Μην διαβάσετε τίποτα περισσότερο. Πείτε ότι είμαι άλλος ένας ανόητος και πετάξτε το βιβλίο ή χαρίστε το κάπου για να έχετε την δυνατότητα να το ξανασκεφτείτε.

Από εδώ και πέρα αναφέρομαι σε αυτούς που αποφάσισαν θετικά και θέλουν να μάθουν την αλήθεια.

Φίλοι μου αναλαμβάνετε να μοιραστείτε το βάρος της διάδοσης της αλήθειας. Θα ακούσετε και θα διαβάσετε πολλά γύρω ίσως από εμένα φανταστικά ή πραγματικά ή για το πόσο κακός αφηγητής είμαι ή και το πόσο ανορθόγραφος ίσως, αν και έχουμε μια τιμητική παράδοση στην οικογένειά μας ανορθογραφίας, αλλά δεν θα ακούσετε τίποτα γύρω από το βιβλίο. Κανείς δεν θα θελήσει να αντιπαρατεθεί γιατί δεν θα μπορεί και θα περιοριστούν σε προσωπικές επιθέσεις. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία μια και η ουσία δεν είμαι εγώ και η ζωή μου αλλά το αν όλα αυτά που θα σας αναφέρω είναι επαρκώς αιτιολογημένα και με αποδείξεις που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Αυτή είναι η ουσία και εκεί πρέπει να μείνουμε. Τσιτάτα και δηλώσεις του στυλ “εγώ ως καθηγητής ξέρω” ή “εγώ είμαι ο ειδικός” ή δεν ξέρω τι άλλο δεν έχουν καμιά αξία μια και αυτό που έχει σημασία είναι η απόδειξη των όσων λες και όχι ποιος είσαι εσύ που το λες. Μάλιστα πολύ καλά το μετέφερε αυτό ο Σερ Άρθρουρ Κοναν Ντοϋλ στον ήρωά του Χολμς όταν έλεγε ότι “αν αποκλείσεις το αδύνατον αυτό που μένει όσο περίεργο και αν φαίνεται είναι η αλήθεια”.

Σταματώ κάπου εδώ για να μπούμε στο κύριο μέρος του βιβλίου.

Σας εύχομαι καλή αναγνωση.  

(Σε δύο εβδομάδες η συνέχεια με το πρώτο κεφάλαιο)

Πλάτωνας-Κριτίας και πραγματική θέση της Αθήνας

Αγαπητοί φίλοι
Μια μεγάλη έκπληξη αποτέλεσε για μένα το γεγονός ότι στον Κριτία του Πλάτωνα υπάρχει όχι μόνο η περιγραφή της γεωγραφίας της Ατλαντίδος που είναι ακριβής αλλά και η γεωγραφία της τότε Αθήνας που είναι επίσης ακριβής. Ομολογώ ότι έψαχνα το κείμενο που αναφέρετε στην τετράγωνη σχεδόν πεδιάδα και τώρα κάτω από το νερό, που βρίσκονταν πίσω από την κύρια πόλη της Ατλαντίδος ανάμεσα σε βουνά και τεχνητά κανάλια και ξαφνικά ωπ!
Σταμάτησα για να δω αν δεν με γελούν τα μάτια μου. Αυτός ο Πλάτωνας ήταν πραγματικά παντογνώστης φώναξα αλλά άμεσα σκέφτηκα ότι μια τόσο ξεκάθαρη περιγραφή δεν θα έπρεπε να δημιουργήσεις έστω κάποιες υπόνοιες ότι κάτι περίεργο υπάρχει; Δεν αναφέρομαι στον Πλάτωνα που ίσως εσκεμμένα απέφευγε να μιλήσει ανοικτά αλλά στους υπόλοιπους και περισσότερο στους ανά τον κόσμο ειδικούς που τόσα χρόνια υποτίθεται ότι ψάχνουν.
Ας μην σας κρατάω άλλο όμως σε αγωνία. Σας παραθέτω το κομμάτι από τον Κριτία (από τα 110 d-c)
ΚΑΙ ΔΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΗΜΩΝ ΠΙΘΑΝΟΝ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΣ ΕΛΕΓΕΤΟ, ΠΡΩΤΟΝ ΜΕΝ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΑΥΤΗΝ ΕΝ ΤΩ ΤΟΤ' ΕΧΕΙΝ ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΣΘΜΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΝ ΗΠΕΙΡΟΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥ ΚΙΘΑΙΡΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΝΗΘΟΣ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ , ΚΑΤΑΒΑΙΝΕΙΝ ΔΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΕΝ ΔΕΞΙΑ ΤΗΝ ΩΡΩΠΊΑΝ ΕΧΟΝΤΑΣ ΕΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕ ΠΡΟΣ ΘΑΛΑΤΤΗΣ ΑΦΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΣΩΠΟΝ......

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι γύρισα προς την μετάφραση για να δω πως το μετέφρασε ο μεταφραστής και διαβάζω:
ΑΚΟΜΑ ΛΕΓΟΝΤΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΤΟ ΕΞΗΣ ΠΙΘΑΝΌ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΤΌ, ΟΤΙ ΔΗΛΑΔΉ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΕΦΘΑΝΑΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΙΣΘΜΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΞΗΡΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΚΙΘΑΙΡΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ ΚΙ ΟΤΙ ΚΑΤΕΒΑΙΝΑΝ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΑΣΩΠΟ ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ ΤΗΝ ΩΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.

Δεν γνωρίζω αν έκανε καριέρα σαν μεταφραστής αλλά σίγουρα σαν σκιέρ θα είχε πολύ τύχη μια και τέτοιες κινήσεις μόνο στο σκι μπορείς να κάνεις. Παρακολουθείστε το σλάλομ του εν λόγω κυρίου:
Ενώ αρχίζει καλά μόλις φτάνει στον Ισθμό εκεί αρχίζει να το χάνει το πράγμα. Το κείμενο λέει:
" ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΑΥΤΗΝ ΕΝ ΤΩ ΤΟΤ' ΕΧΕΙΝ ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΣΘΜΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΝ ΗΠΕΙΡΟΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥ ΚΙΘΑΙΡΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΝΗΘΟΣ "
Ο σκιέρ μας δε:
"ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΕΦΘΑΝΑΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΙΣΘΜΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΞΗΡΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΚΙΘΑΙΡΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ"
Πήρε ο κακομοίρης το κείμενο το διάβαζε το ξαναδιάβαζε έβαζε μπροστά και τον χάρτη και δεν του έβγαινε τίποτα. Γιατί η απόδοση είναι: "Προς τον Ισθμό και την άλλη (εννοώντας την υπόλοιπη) ήπειρο μέχρι τον Κιθαιρώνα και την Πάρνηθα". Αυτά λέει αλλά έλα που προς τον Ισθμό της Κορίνθου που πίστεψε ότι ήταν η αναφορά και μετά υπάρχει η Πελοπόννησος και όχι η Ήπειρος ή μια ήπειρος. Έτσι έκανε το ΗΠΕΙΡΟΣ=ΞΗΡΑ και καθάρισε. Όχι θα κάτσει να σκάσει με μια παλιο-λέξη. Όμως πάλι δεν τον βόλευε γιατί ήταν και ο Κιθαιρώνας με την Πάρνηθα. Μετά τον Ισθμό δεν υπάρχει αντίστοιχο δίδυμο βουνών. Την ανάγκη ποιώντας φιλοτιμία έκανε το "ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΝ ΗΠΕΙΡΟΝ" στην άλλη ξηρά μια και δεν μπορούσε να μιλήσει για κάτι άλλα αλλά εδώ προκύπτει ένα λογικό πρόβλημα. Ο Ισθμός, ο Κιθαιρώνας  είναι στην ίδια γωνιά της Αττικής γης και φυσικά η Παρνηθα δεν βρίσκεται ούτε απέναντι ούτε αποτελούν όλοι μαζί κάποιο φυσικό όριο μια και η Πάρνηθα βρίσκεται στο κέντρο της Αττικής και φυσικά ποτέ δεν αποτελούσε ένα απώτατο όριο της Αθήνας σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή της αλλά μέρος του εσωτερικού τμήματός της. Άρα το να φτάνεις μέχρι την Πάρνηθα δεν είναι σημείο μεγαλείου αλλά συρρίκνωσης.
Η συνέχεια είναι ακόμη ποιο τραγική για τον κύριο αυτό. Το κείμενο μιλάει για ακραία σύνορα."ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ , ΚΑΤΑΒΑΙΝΕΙΝ ΔΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ" Αυτό φυσικά αναφέρεται σε φυσικά σύνορα δηλαδή σε θάλασσα. Άρα μετά τον Ισθμό τον Κιθαιρώνα και την Πάρνηθα που είναι τα ακρότατα όρια κατεβαίνεις προς τα κάτω και βλέπεις δεξιά την Ωρωπία (όχι τον Ωρωπό) και αριστερά τον Ασωπό προς την Θάλασσα.
Ο χάρτης όμως φίλοι μου λέει άλλα πράγματα. Ο Ωρωπός και ο Ασωπός είναι πάνω από την Πάρνηθα και βέβαια δεν βρίσκονται δεξιά και αριστερά αλλά στο κέντρο και δεξιά. Χύνεται μεν στην θάλασσα αλλά προς την ίδια πλευρά την δεξιά και όχι την αριστερή. Άρα ή ο Κριτίας και κατ' επέκταση ο Πλάτωνας ήταν βλάκες μια και αγνοούσαν τον τόπο που έμεναν ή αναφέρονταν σε άλλο τόπο.
Έτσι μην μπορώντας να λύσει τον εν λόγω γρίφο ο φίλος μας έκανε μια ακόμη τούμπα και είπε:
ΚΙ ΟΤΙ ΚΑΤΕΒΑΙΝΑΝ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΑΣΩΠΟ ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ ΤΗΝ ΩΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.
Σίγουρα είναι εφευρετικός.
Ας δούμε τώρα και τον χάρτη της Αττικής.

Προσέξτε τις περιοχές που περικλείω με το κόκκινο χρώμα

 Τα συμπεράσματα πάντοτε δικά σας.

"Περίπλους στο παρελθόν" Το βιβλίο μου

Αγαπητοί φίλοι
Ζητώ συγγνώμη για την "αποχή" αλλά προσπαθώ να κρατώ ως κόρη οφθαλμού την συνήθεια να δημοσιεύω μόνο πρωτότυπα κείμενα και όχι αναμασήματα  από άλλα δημοσιεύματα. Έτσι προτιμώ την σιωπή από την πολυλογία χωρίς ουσία. Από σήμερα λοιπόν και για κάποιο διάστημα θα αρχίσω τις προδημοσιεύσεις από το βιβλίο μου. Έτσι κάθε 15 ημέρες θα δημοσιεύω σε συνέχειες την εισαγωγή και το πρώτο κεφάλαιο (τουλάχιστον). Ελπίζω να τα βρείτε ενδιαφέρον. Ενδιάμεσα αν καταφέρω και ολοκληρώσω αυτό που "κυνηγώ" εδώ και καιρό θα το δημοσιεύσω. Καλή ανάγνωση λοιπόν.(Για τους παλιούς φίλου πολλά έχουν ξαναειπωθεί μέσα στο blog).

   
       ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ  ΣΤΟ  ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες

Μία προσπάθεια χρόνων είναι το βιβλίο αυτό που κρατάτε στα χέρια σας. Μία προσπάθεια που ξεκίνησε ερασιτεχνικά και με απόλυτη αθωότητα αλλά και μερική άγνοια του αντικειμένου που αγαπούσα από παιδί αλλά που ποτέ δεν είχα την δυνατότητα να ασχοληθώ με ένταση, να ερευνήσω και να μάθω τελικά για όλα εκείνα, που άκουγα, ήξερα με τίτλους και πραγματικά αγνοούσα. Έτσι μόλις μου δόθηκε η ευκαιρία, από τον Οκτώβριο του 2007, άρχισα σιγά-σιγά να διαβάζω αρχαία κείμενα, την μετάφραση στην αρχή, ξεκινώντας από την Αργοναυτική εκστρατεία. Αργότερα βέβαια στην έρευνα προστέθηκαν τόσο τα Ομηρικά κείμενα όσο και αυτά των Ησιόδων (ήταν 2) με απρόσμενο τελικό αποτελέσματα.

Στο μυαλό μου τότε είχα όλα εκείνα τα γενικά που στο σχολείο φευγαλέα μας έλεγαν σαν παραμύθι και βέβαια τον απόηχο από τις διάφορες σοβαρές αλλά ατελείς έρευνες όπως και τις τεράστιες γελοιότητες που κυκλοφορούν ως θέσφατα ή ως εκ αγνώστων αποκαλύψεις. Από όλα αυτά το τελικό συμπέρασμα ήταν μια τεράστια σύγχυση.

Εκείνο δε που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν η σταθερή και παγιωμένη άποψη όλων των πλευρών για το τι είναι αλήθεια. Η κάθε πλευρά διεκδικούσε την απόλυτη αλήθεια για τον εαυτό της και βέβαια έτσι τίποτα δεν προχωρά.

Αυτή η αδιαλλαξία όπως βέβαια και η προσωπική στάση ζωής που έχω για όλα μ' έκαναν να μην θεωρώ από την αρχή δεδομένο τίποτα και να θελήσω να ψάξω τα πάντα και κυρίως αυτά που θεωρούσαν αυτονόητα.

Όπως είπα στην αρχή το μέγεθος των γνώσεων μου την εποχή εκείνη δεν ήταν μεγάλο πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και αυτό με βοήθησε να ξεπεράσω πολλές, όχι όλες βέβαια, τις αγκυλώσεις στην αρχή της προσπάθειάς μου λόγω άγνοιας.

Φυσικά μην θεωρείτε ότι ξεκίνησα με σκοπό να κάνω τις μεγάλες αποκαλύψεις αλλά σίγουρα η πιθανότητα να βρω ή έστω να υποθέσω ότι μπορεί να υπάρχει κάτι διαφορετικό πέρα από τα ήδη γνωστά μου προκαλούσε δέος και έτσι έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα.

Στην αρχή όπως είπα μετάφραση και μόνο μετάφραση. Όλα έμοιαζαν τόσο τακτοποιημένα που κάπου με ενοχλούσαν. Μετά, λόγω άγνοιας όπως είπα ξεκίνησα από τον Απολλώνιο τον Ρόδιο που το κείμενο του βρίθει από παραδοξολογίες. Έτσι άρχισαν όλα αυτά να με κάνουν να κοιτάξω δίπλα στο αρχαίο κείμενο και να προσπαθώ με την ελλειπή γνώση της αρχαίας που είχα, κάτι φευγαλέες γνώσεις πριν την εισαγωγή της “Δημοτικής”, λεξικά και το διαδίκτυο να καταλάβω τι δεν πάει καλά αλλά τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά. Λέξεις και φράσεις που έμοιαζαν σαν ξένες τόσο στο κείμενο της απόδοσης όσο και στο αρχαίο. Βέβαια όλα στην αρχή τα απέδιδα στην άγνοιά μου και φυσικά η γλωσσική επεξεργασία γινόταν με τα γνωστά “κουτάκια” περί ρημάτων, ουσιαστικών, επιθέτων και λοιπές γνωστές κατηγοριοποιήσεις που όμως όπως θα αποδείξω δεν υπήρχαν την εποχή των έργων μια και η γλώσσα είχε μια άλλη διαμόρφωση. Αφήνω όμως το σκέλος της ανάλυσης της γλώσσας, που θα γίνει ξεχωριστά βιβλία, για να συνεχίσω με την εξιστόρηση των γεγονότων.

Ενώ όλα αυτά λοιπόν που είχα μπροστά μου ήταν ένα κουβάρι, χωρίς αρχή μέση και τέλος, καταλυτικό ρόλο έπαιξε η απόφασή μου να διαβάσω...

Η συνέχεια στο επόμενο.