Η νήσος του Πάσχα

Αγαπητοί φίλοι

Προσπάθησα σε αυτό το ιστολόγιο να κρατήσω όσο μπορώ τα νεύρα μου και τις λέξεις που αυθόρμητα ξεχείλιζαν από το στόμα μου απέναντι σε αυτούς που αποκαλούμε "ειδικούς" αλλά πιστέψτε με πολλές φορές είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Η αυθαιρεσία και η ανοησία όλων αυτών είναι τόσο μεγάλη που ειλικρινά αναρωτιέται κανείς πως μπορεί να αντιδράσει απέναντι σε μια απύθμενη βλακεία; Τι γλώσσα μπορεί να χρησιμοποιήσει άραγε ένας κοινός σαν και μένα άνθρωπος. Θα σας εκθέσω σήμερα μια σειρά από πραγματικά στοιχεία που βρέθηκαν στην νήσο του Πάσχα και που κατέληξαν στο ανέκδοτο που λέγεται επίσημη ιστορία της Νήσου του Πάσχα.

Η νήσος του Πάσχα βρίσκεται 27ο 07΄52,07S & 109o 21΄04,43W. Ονομάστηκε έτσι από την ημέρα που κάποιοι γνωστοί για τις βιαιότητές τους Ολλανδοί ναυτικοί τυχοδιώκτες το ανακάλυψαν και φυσικά συνέβαλαν αποφασιστικά στην αποδεκάτιση του πληθυσμού του με σφαγές και με τις ασθένειες που κουβαλούσαν. Το "θεάρεστο" έργο των Ολλανδών συνέχισαν οι διάφοροι ιεραπόστολοι. Αυτά τα μιάσματα με εγκέφαλο μικρότερο από μια μύγα κατέστρεψαν όσα αγάλματα και επιγραφές υπήρχαν επάνω στο νησί. Έτσι οι αποδείξεις της ιστορίας του έχουν πια γίνει κυριολεκτικά σκόνη.

Αυτό όσον αφορά τα τελευταία πραγματικά ιστορικά στοιχεία.

Για τα παλαιότερα βέβαια, όπως προείπα, με τις φιλότιμες προσπάθειες των υπανθρώπων δεν έχουμε καμία βεβαιότητα παρά μόνο σκόρπιες ενδείξεις. Ποιες είναι αυτές.

α) το νησί είναι απομονωμένο μια και το πιο κοντινό σημείο ένα μικρό νησάκι στα δυτικά του το Ducie απέχει 1563 χιλιόμετρα ανοιχτής θάλασσας. Όσο για την Λατινική Αμερική απέχει γύρω στα 3500 χιλιόμετρα. Η δε πραγματική απόσταση που θα έπρεπε να καλύψουν κάποιοι για να έρθουν από περιοχές όπως η Ν.Ζηλανδία ή άλλα κοντινά νησιά πλησιάζει τις 7000 χιλιόμετρα.

β) Τα σημάδια της αρχαίας κατοίκησης του νησιού δείχνουν ότι οι αρχαίοι κάτοικοί του έμεναν σε σπήλαια που υπήρχαν στο υπέδαφος του νησιού και όχι στην επιφάνεια παρ' όλο που δεν υπάρχει προφανείς λόγος γι' αυτό.

γ) Στο νησί δεν υπάρχουν σημάδια βλάστησης που να συνάδουν με το περιβάλλον που θα περίμενε κάποιος να βρει. Βρέθηκαν όμως 5 ναι πέντε, υπολείμματα από καρύδες.

δ) Στο νησί υπάρχουν τα περίφημα αγάλματα τα ΜΑΟΙ που τα ονομάζουν mata kita rane. Όπως πάντα κανέναν ειδικό δεν έκανε εντύπωση η ταύτιση όχι μόνο σαν φράση αλλά και σαν ενέργεια, οπότε το τυχαίο δεν έχει θέση, με το "μάτια(που) κοιτάν (τον ου)ρανό"

ε) Οι όποιοι εναπομείναντες ντόπιοι κάτοικοι μας πληροφορούν και για ακόμη ένα στοιχείο πέρα από το όνομα των αγαλμάτων. Μας αναφέρουν ότι το όνομα του Θεού ή θεών τους είναι "ΜΑΚΕ-ΜΑΚΕ" ή "ΜΑΚΙ-ΜΑΚΙ" μια και η προφορά αλλοιώνει το φωνήεν.

Τι φαντάζονται λοιπόν οι φωστήρες της επίσημης σκέψεις οι γίγαντες αυτοί της επίσημης διανόησης και κάθε είδους αλλοπρόσαλλης και αυθαίρετης εκδοχής.

Λένε λοιπόν ότι κάποιοι άνθρωποι Πολυνησιακής καταγωγής όπως έδειξε το DNA τεστ, ξεκίνησαν από 7000 χιλιόμετρα μακριά, χωρίς να γνωρίζουν την ύπαρξή του, φόρτωσαν σε κάποιο πλοίο γυναικόπεδα και τρόφιμα και τράβηξαν στα πέλαγα με βάρκα την ελπίδα για ένα ταξίδι στο άγνωστο τουλάχιστον 2 μηνών ή και περισσότερο με αποκλειστικό σκοπό να πέσουν επάνω σ' ένα ακατοίκητο και ιδανικό για κατοίκηση νησί. Αυτό για να το πετύχεις χρειάζεσαι :

α) Πολύ τύχη, περισσότερο τουλάχιστον από του Γκαστόνε για όσους διαβάζαν Ντόναλντ Ντακ, γιατί όταν σε κύκλο 7000 χιλιομέτρων ακτίνας συναντάς τρία μόνο νησιά τότε μπορείς κάλλιστα να κερδίσεις το LOTO που είναι πιο εύκολο για να γλυτώσεις και την ταλαιπορεία.

β) Ένα τεράστιο πλοίο για να κουβαλά προμήθειες, που βέβαια θα είναι και βαρύ και θα κάνει το 3μηνο ταξίδι τουλάχιστον 4μηνο ή και 5μηνο, ίσως ένας μικρός στολίσκος μια και όταν πας για αποικισμό με βάρκα την ελπίδα δεν πας ούτε με τρόφιμα για μια βδομάδα ούτε με τρία-τέσσερα άτομα χρειάζεσαι καμιά σαρανταριά τουλάχιστον όπως δείχνουν και σχετικές έρευνες και βέβαια 40-50 στόματα χρειάζονται τουλάχιστον 20 κιλά την ημέρα φαγητό και 20 νερό που σημαίνει ότι χρειάζεσαι τουλάχιστον 2,5 τόνους φαγητό και άλλους 2,5 τόνους νερό που πέρα από το βάρος του πρέπει να το αποθηκεύσεις κιόλας. Άρα μαζί με το βάρος των ανθρώπων έχουμε περίπου 8 με 9 τόνους φορτίου, χωρίς να συμπεριλάβουμε ρούχα, σκεύη και εργαλεία σε αυτά που βέβαια αυτό σημαίνει έναν μικρό στολίσκο, όπως είπα, που ένα πρωί ξεκίνησε για το πουθενά με μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνει στην μέση της θάλασσας.

γ) Επίσης μπορεί η απόσταση σε ευθεία να είναι 7000 χιλιόμετρα αλλά η πραγματική είναι περίπου διπλάσια μια και πρέπει να ακολουθήσουν τα ρεύματα.

δ) Όσο όμως και αν φαντάζουν δύσκολα τα παραπάνω εκείνο που είναι ανυπέρβλητο είναι η διατήρηση των τροφίμων και του νερού για τόσο τεράστιο διάστημα ακόμη και αν είχαν ανακαλύψει τα ψυγεία.

Αυτή λοιπόν είναι η επίσημη εκδοχή.

Αν τώρα αναρωτηθείτε γιατί να μην πήγαν από την μεριά της Λατινικής Αμερικής η απάντηση δεν διαφέρει και πολύ.

α) Τα ρεύματα είναι αντίθετα και άρα χρειάζεται να διανύσουν πολύ περισσότερα από 7-8 χιλιάδες χιλιόμετρα, στην καλύτερη περίπτωση γύρω στα 24000 χιλ. κάνοντας έναν ακριβή και χωρίς χάρτη κύκλο για να βρουν ένα πολύ μικρό νησάκι στο μέσον του πουθενά.

β) Την ύπαρξη του δεν την γνωρίζουν άρα δεν ξέρουν αν αυτό που ψάχνουν υπάρχει.

γ) Στην περίπτωση αυτή ο μικρός στολίσκος γίνεται μεγάλο εκστρατευτικό σώμα μια και το βάρος των τροφίμων, αν βρούνε τρόπο να τα διατηρήσουν ανέπαφα για 8 με 9 μήνες που θα χρειαστούν, θα διπλασιαστεί.

Όπως βλέπετε η απλή λογική προφανώς δεν εμπεριέχεται μέσα στις γνώσεις τους.

Οφείλω εδώ να παραδεχτώ ότι κάποτε κάποιος ερευνητής με ένα απλό ξύλινο πλοίο έκανε μια διαδρομή από την Λατινική Αμερική ως το νησί του Πάσχα όμως:

Δεν είχε μαζί του τσούρμο γυναικόπεδα και το κυριότερο γνώριζε την ακριβή θέση και την ύπαρξη της νήσου.

Ας έρθουμε τώρα στον "δικό μου" κόσμο.

Όπως έχω ξαναπεί στην δική μου θεώρηση της ιστορίας ο παραλογισμός δεν έχει θέση όπως και η επιμονή σε αστειότητες του τύπου "είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν" ή "αφού δεν μπορούμε εμείς άρα δεν μπορούν και οι άλλοι" γιατί και η στρουθοκάμηλος βάζοντας το κεφάλι της στο χώμα δεν βλέπει κανέναν αλλά σίγουρα όλοι οι άλλοι την βλέπουμε.

Έτσι λοιπόν οι εναπομείναντες στο νησί αυτό όπως και στα άλλα είναι υπολείμματα του μεγάλου παγκόσμιου πολιτισμού που κυριαρχούσε κάποτε στην Γη. Όμως με τις πυρηνικές όπως δείχνουν όλες οι ενδείξεις εκρήξεις που έγιναν στην περιοχή της Αυστραλίας, που πολλές φορές έχω πει ότι ήταν η Ατλαντίδα, αλλά και με φυσικά φαινόμενα που ακολούθησαν ο μεγάλος αυτός πολιτισμός έπεσε σε λήθη και οπισθοδρόμηση. Ομάδες απομονωμένες από τις μεγάλες στεριές, όπως στην περίπτωσή μας, προσπάθησαν να επιζήσουν πρώτον, γι' αυτό και η κατοίκηση εντός του εδάφους όπως και σε άλλα μέρη εντός σπηλαίων για να μειώσουν ή και να μηδενίσουν την επίδραση της ραδιενέργειας που προφανώς παρέμεινε για εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια.

Παράλληλα προσπάθησαν να διατηρήσουν όσο μπορούσαν τις δομές της αριστοκρατίας, με το αρχαιοελληνικό νόημα και γι' αυτό διοικούσε ο ικανότερος για την προστασία του νησιού που επιλέγονταν με αγώνα ανάμεσα στους διεκδικητές. Αυτός που θα κατάφερνε να περάσει στο απέναντι νησάκι, σε μια θάλασσα γεμάτη καρχαρίες και να φέρει πρώτος ένα αυγό πουλιών που φώλιαζαν εκεί και που το ονόμαζαν manu-tara.

Φυσικά όταν η στιγμή της απομόνωσης από το σήμερα απέχει περί τα 12000 χρόνια είναι λογικό να έχουν αλλοιωθεί ήχοι-λέξεις και να έχουν χαθεί μνήμες. Ακόμη και το παλαιότερο σύστημα γραφείς σήμερα τους είναι άγνωστο.

Όμως έμεινε μια μικρή ψηφίδα που μας μιλάει για εκείνα τα χρόνια. Αυτή δεν είναι άλλη από το "όνομα" του θεού τους. Μην περιμένετε βέβαια να τον λένε Δία ή Ζεύς ή κάτι παρόμοιο γιατί ούτε αυτά είναι ονόματα αλλά χαρακτηρισμοί ιδιοτήτων και μόνο. Έτσι λοιπόν οι απομονωμένοι κάτοικοι του νησιού του Πάσχα κράτησαν αυτό που κράτησαν και οι Μακεδόνες στο δικό τους όνομα. Δηλώνουν λοιπόν ότι ο Θεός τους είναι ο ΜΑΚΕ-ΜΑΚΕ που θα πει στα ελληνικά ο από μακριά και γι' αυτό τα αγάλματά τους είναι μάτια που κοιτούν τον ουρανό περιμένοντας για την επιστροφή αυτών που έφυγαν μετά την καταστροφή.

Ίσως μάλιστα για να σας δώσω και ...τροφή για σκέψη, η θέση των αγαλμάτων να αναπαριστά κάποιο συγκεκριμένο ....αστερισμό.

Καλημέρα σας