Η αξία της στιγμής β΄μέρος

Αγαπητοί φίλοι
Ήδη στο πρώτο μέρος της αναρτησης αυτής έκανα μια πρώτη προσέγγιση που εξηγεί γιατί άτομα και μέσα έχουν την δυνατότητα επηρεασμού της κοινής γνώμης και την μέχρι ενός σημείου χειραγώγησή της. Θα το ξανασυνατήσουμε αυτό πιο κάτω ξανά αλλά ας μπω στην ανάλυση των αρχικών προτάσεων.
α) Η πορεία των γεγονότων έχουν σαφή προσανατολισμό και στόχο. Έχουμε από την εμπειρία διαπιστώσει ότι ο χρόνος κινείται μόνο προς μία κατεύθυνση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και η άλλη, το αντίθετο μάλιστα αλλά η κίνηση γίνεται μόνο προς τα εμπρός. Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό. Ότι πιθανά ταξίδια στο παρελθόν, είναι μάλλον αδύνατα μια και το παρελθόν λειτουργεί ως σταθερό σημείο αναφοράς όπου επάνω του δένεται το ένα άκρο του ελατηρίου για να μπορεί να πάλεται το άλλο προς το μέλλον. Αυτό με την σειρά του δεν σημαίνει απαγόρευση των ταξιδιών στο παρελθόν αλλά τεράστια δυσκολία. Είναι πιθανόν ότι κάτω από ορισμένες συνθήκες θα μπορούσε να περάσει μια μικρή ταλάντωση στο παρελθόν και να αλλάξει τα γεγονότα αλλά αυτό θα είχε τεράστια επίπτωση στην σταθερότητα τόσο του σήμερα όσο βέβαια και του αύριο με απροσδιόριστες συνέπειες. Έτσι χωρίς να το αποκλείω το θεωρώ εξαιρετικά απίθανο να μπορεί να πραγματοποιηθεί.
Τώρα για το ταξίδι στο μέλλον τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα αλλά μάλλον περισσότερο πιθανά μια και οι όποιες συνέπειες θα αφορούν ένα μη προκαθορισμένο πλήρως, αν θα είναι πύκνωση ή όχι δηλαδή, χρονικό σημείο. Βέβαια το άτομο που θα θελήσει να ταξιδέψει θα εγκλωβιστεί στο μέλλον μια και στο δικό του παρελθόν δεν θα μπορέσει να επιστρέψει αφού και ο μέχρι πριν λίγο χρόνος του θα αποτελεί πια παρελθόν. Πάντως ακόμη και αυτό το ταξίδι μοιάζει απιθανο γιατί θα πρέπει να παραβιάσει πολλές σταθερές. Πάλι βέβαια ένα τέτοιο γεγονός θα έχει τεράστιες συνέπειες και στο παρελθόν που αφήνεις και στο μέλλον-παρόν που πηγαίνεις. Εκείνο που μπορεί να γίνει είναι το ταξίδι στον σχετικό χρόνο όπως έχουν αποδείξει ήδη αλλά αυτό στην πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση μια και ο χρόνος σχετίζεται με εμάς και όχι με το περιβάλλον. Αν συνέβαινε το αντίθετο τότε μια απλή διαδρομή από έναν τόπο σε κάποιον άλλο αν δεν ήταν αδύνατη τότε θα αποτελούσε ένα ταξίδι στον χρόνο.
Προσοχή! η δυσκολία του ταξιδιού στον χρόνο δεν αποκλείει το ταξίδι στον χώρο. Το ότι δεν μπορώ να ταξιδέψω στο (δικό μου)μέλλον δεν αποκλείει δηλαδή την πιθανότητα να ταξιδέψω αστραπιαία στον χώρο και να μπορώ να καλύπτω λίγα ή εκατομμύρια χιλιόμετρα σε χρόνο dt. Αυτό είναι κάτι πολύ πιθανό και καλώς προβλέπονται τόσο οι "σκουληκότρυπες" όσο και άλλες θεωρίες περί στρέβλωσης του χώρου και χρησιμοποίησης της σαν πόρτα για να περνάς από το ένα σημείο στο άλλο. Για να το κατανοήσουμε ας δούμε το παρακάτω γράφημα:
Βλέπουμε λοιπόν ότι ούτε η κατεύθυνση ούτε ο ρυθμός του χρόνου είναι απαγορευτικός, σε θεωρητικό επίπεδο για να γίνουν μετακινήσεις σε "λογικούς" χρόνους όπως αυτή ως το σημείο Α ή από το Β ως το Γ ή να μένουμε "σταθερά σ' έναν τόπο" όπως το διάστημα Δ-Ε ή και να κάνουμε άλματα στον χώρο όπως το Α-Β ή ταχύτατες μετακινήσεις όπως το Γ-Δ.
β)Μικρές ή μεγάλες διορθώσεις στην πορεία της ζωής μας γίνονται κάθε τόσο ώστε να συγκλινουμε προς τον στόχο.
Αυτή λοιπόν είναι άλλη μια παράμετρος που πρέπει να συμβαίνει στην περίπτωση αυτή που εξετάζουμε.
Για να δούμε αν αυτό συμβαίνει ή όχι πρέπει να καθορίσουμε πρώτα απ' όλα αν και κατά πόσο υπάρχει ελεύθερη βούληση ή όχι και τι είναι αυτή, ποια είναι δηλαδή τα δυνητικά όριά της.
Αν θα θέλαμε να περιγράψουμε την "ελεύθερη βούληση" θα λέγαμε σε θεωρητικό επίπεδο ότι αυτή είναι η δυνατότητά μας ανά πάσα στιγμή να κάνουμε το οτιδήποτε. Αυτό θα ήταν μια ελεύθερη βούληση. Πόσο ευφικτό όμως είναι αυτό;
Το περιβάλλον αρχικά μας περιορίζει. Ένας κρατούμενος δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από λίγα μέτρα αλλά και εμείς δεν μπορούμε να μπούμε ή να περάσουμε από μέρη που υπάρχουν κτήρια, όπως ένα στρατόπεδο, το θησαυροφυλάκιο μιας τράπεζας, το προεδρικό μέγαρο κλπ. Άρα το περιβάλλον μας περιορίζει λίγο ή πολύ την "ελεύθερη" βούλησή μας.
Η κοινωνία στην οποία ζούμε μας περιορίζει επίσης την ελευθερία μας μια και θα πρέπει να ακολουθήσουμε κανόνες που πολύ απέχουν από το είμαι ελεύθερος να κάνω ανά πάσα στιγμή ότι θέλω.
Εμείς οι ίδιοι επιπλέον έχουμε βάλει τους προσωπικούς μας κανόνες συμπεριφοράς που μας περιορίζουν την φυσική ελευθερία μας. Για παράδειγμα προσπαθούμε να μην τραυματισθούμε και αποφεύγουμε έτσι τις επικίνδυνες, κατά εμάς, ενέργειες. Ακόμη δεν προβαίνουμε σε ενέργειες που θα θέλαμε αλλά είτε γιατί ξεπερνούν τους ηθικούς μας κώδικες είτε άλλα μέτρα και σταθμά τις αποφεύγουμε. Για παράδειγμα μπορεί να επιθυμώ να κάνω έρωτα με κάποια γυναίκα, τώρα, που βλέπω στο δρόμο ή στην τηλεόραση ή στα περιοδικά, το ιδιο και για τις κυρίες σε σχέση με κάποιον άντρα, ή τέλος πάντων ότι καθένας φαντάζεται, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάω αμέσως να το πραγματοποιήσω ή ότι μπορώ να το πραγματοποιήσω κάτι που θα ήταν αυτονόητο στην "ελεύθερη βούληση".
Βλέπετε λοιπόν ότι θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες γενικές περιπτώσεις όπου η ελευθερία μας περιορίζεται είτε από εμάς είτε από άλλους. Όμως παρ' όλα αυτά θα μου πει κάποιος λογικά στον μικρό χώρο που μου απομένει έχω το δικαίωμα να πάρω τις δικές μου αποφάσεις για την ζωή μου.
Πριν απαντήσω, πάντα στα πλαίσια της θεωρίας μου για τον χρόνο, ας δούμε ένα ακόμη σημαντικό λιθαράκι που θα λύσει τις παρεξηγήσεις και θα βοηθήσει την παραπέρα κατανόηση.
Έχετε αναρωτηθεί για τον σκοπό της ύπαρξής σας; ή κάτι ποιο εύκολο τον σκοπό των πράξεών σας; γιατί δηλαδή κάνουμε αυτά που όλοι κάνουμε; Έχουμε κάποιον στόχο ή πράττουμε άλογα;(τα γνωστά μας "πράσσην άλογα" ή πράσιν' άλογα όπως λέμε σήμερα)
Προφανώς έχουμε έναν στόχο που είναι η προσωπική μας ισορροποία με το σύμπαν που θα μας δώσει ένα αίσθημα πληρότητας και ευτυχίας. Αυτό θα μπορούσα να πω με λίγες λέξεις ότι είναι ο γενικός στόχος όλων που βέβαια περιλαμβάνει πολλά επιμέρους.
Κλασσικό παράδειγμα της έννοιας της ισορροποίας με το σύμπαν είναι η διάθεση μας για απογόνους. Εκεί με βάση άγνωστους για το συνειδητό κανόνες προσπαθούμε να επιλέξουμε τον άνθρωπο με τον οποίο θα αποκτήσουμε τους καλύτερους δυνατούς απογόνους. Έτσι αποκλείουμε πολλούς αλλά δεν αποκλείουμε κάποιους άλλους δημιουργώντας τα δικά μας, μοναδικά υποσύνολα. Η στιγμή της "επιλογής", που θα εξηγήσουμε πιο κάτω θα μας επιτρέψει να επιλέξουμε από το Α ή το Β υποσύνολο. Το αποτέλεσμα θα είναι μια μικρή ή μεγάλη ισορροποία και ευτυχία μια και από την μια έχουμε κατακτήσει ένα μέρος της πραγματικής μας πρόθεσης, άσχετα με το πως μας την παρουσιάζουμε(τι λέω ο άνθρωπος!!!). Η διάρκεια κλπ θα εξαρτηθεί από το που έκανες την "επιλογή". Νομίζω ότι όλοι σας μπορείτε να το προεκτείνεται και να δείτε για το συγκεκριμένο παράδειγμα όλες τις παραμέτρους του αλλά και να βγάλετε χρήσιμα συμπεράσματα.
Άρα λοιπόν υπάρχει μία στόχευση σε ότι κάνουμε όπως είδαμε. Όμως από το προηγούμενο ακόμη παράδειγμα συμπεραίνουμε εύκολα ότι η στόχευση αυτή προϋπάρχει μέσα μας και δεν είναι κάτι που ένα ωραίο πρωί παρέα με τον καφέ μας το αποφασίσαμε. Είναι κομμάτι της ύπαρξής μας. Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε του λόγου της ύπαρξής μας ή της δυνατότητας της ύπαρξής μας.
Μπορούμε να ανακαιφαλαιώσουμε λοιπόν λέγοντας ότι γεννιόμαστε με έναν σκοπό-στόχο: Να ευτυχίσουμε.
Αφού λοιπόν το διαπιστώσαμε αυτό ας δούμε και την άλλη παράμετρό του.
Όσοι είστε γονείς ή έχετε υπό την κηδεμονία σας ή την προστασία σας άλλα άτομα ακόμη και αν απλά προίσταστε μιας ομάδας ανθρώπων κατά καιρούς μελετώντας την συμπεριφορά τους τους προτρέπετε να "προσαρμόσουν" τον "δρόμο" τους προς αυτόν που έχουν-έχετε μαζί στοχοθετήσει. Στην αρχή οι προτροπές είναι μικρές. Αν η απόκλιση μεγαλώσει είναι μεγαλύτερες. Αν διαπιστώσετε ότι έχουν ξεφύγει κατά πολύ του στόχου τους τότε με τον τρόπο σας τους δίνετε να καταλάβουν, πληρώνοντας και το ανάλογο τίμημα, τόσο εσείς όσο και εκείνοι, το "λάθος" τους και προσπαθείτε να τους επαναφέρετε στον πρότερο δρόμο. Αν αρνηθούν να συμμορφωθούν τότε τους απομακρύνετε από κοντά σας έχοντας πάντα την έννοια, αν πρόκειται για συγγενείς συνήθως, του πως να τους επαναφέρετε.
Αυτό συμβαίνει και στην ζωή του καθενός μας. Όταν δεν ακολουθούμε τον δικό μας στόχο, που δεν είναι υποχρεωτικό να ταυτίζεται με τον στόχο των άλλων αλλά πάντα φέρνει την ισορροποία και την ευτυχία, γίνονται προσπάθειες για "διορθώσεις" μικρές ή μεγάλες. Εκεί παίζει ρόλο η "ελεύθερη" βούλησή μας. Το αν δηλαδή θα συνεχίσουμε να υποφέρουμε, ψυχικά πάντα και όχι από την άποψη των υλικών αγαθών, εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Μπορούμε να παραμείνουμε στην αρχική τροχιά της ισορροποίας ή να αποκλίνουμε. Κάθε στιγμή μπορούμε να πάρουμε την ανάλογη απόφαση.
Φυσικά στην πραγματικότητα η "Φύση" δεν μας αφήνει έτσι μόνους μας ποτέ αλλά μας δίνει μικρά ή μεγάλα σημάδια που μας δείχνουν ή και μας "επιβάλλουν" τελικά να πάρουμε την "σωστή" απόφαση . Ένα μικρό παράδειγμα. Έχετε στην τσέπη σας 500 ευρώ για να περάσετε 10 ημέρες και αποφασίζετε ότι μπορείτε να ξοδέψετε τα 150 για να αγοράσετε κάτι που θέλετε. Αν αυτό το κάνετε με το τέλος των 10 ημερών δεν θα συμβεί τίποτα αν όμως το κάνετε στην διάρκεια θα παρατηρήσετε ότι αμέσως μετά παρουσιάζονται πραγματικές ανάγκες που σας κάνουν να μετανιώνετε για την επιλογή σας αυτή. Αν τώρα αυτήν την τακτική την συνεχίζεται σταθερά τότε μπροστά σας θα βρίσκετε όλο και μεγαλύτερα αδιέξοδα μέχρι να συνειδητοποιήσετε ότι αυτό πρέπει επιτέλους να το τιθασεύσετε. Μετά από αυτήν την συνειδητοποίηση και λεφτά θα έχετε για τα απαραίτητα έξοδα αλλά και χρήματα για την αγορά αυτών που πραγματικά θέλετε και χρειάζεστε αλλά προπάντων ηρεμία στην διάρκεια των ημερών. Φυσικά αυτό προϋποθέτει ότι έχετε το ίδιο σταθερό εισόδημα και δεν σας το μειώνουν οι "επιλογές" που κάνατε με την "ελεύθερη" βούλησή σας σε λάθος ανθρώπους. Αλλά αυτό θα το δούμε πιο κάτω.
Απλό ίσως το παράδειγμα αλλά ελπίζω ότι όλοι σας θα βρείτε αναλογίες για την δική σας ζωή. Βλέπουμε λοιπόν ότι αυτό που φαντάζει ως ελεύθερη βούληση είναι το αποτέλεσμα πολλών διαφορετικών παραγόντων και όχι αυτού που είπαμε στην αρχή του "κάνω ότι θέλω ανά πάσα στιγμή".
Αν όμως δεν υπάρχει απόλυτα ή σχετικά αυτή η ελεύθερη βούληση γιατί αυτό συμβαίνει;
Όπως είδαμε ήδη οι πραξεις μας επηρεάζουν τις πράξεις των άλλων ανθρώπων. Αυτός είναι και ο λόγος, πιστεύω ή έστω ένας από αυτούς, που δημιουργείται αυτή η προσπάθεια υποβοήθησης προς την ισορροποία. Φανταστείτε ότι την ώρα που είστε έτοιμοι να πέσετε, από απροσεξία, από ένα σημείο με κίνδυνο να τραυματιστείτε κάποιος σας κρατάει και σώζεστε. Αν αυτός ο κάποιος δεν ήταν εκεί η ζωή σας θα ήταν διαφορετική ή ίσως σταματούσε. Έχει λοιπόν αυτός ο κάποιος το δικαίωμα να διαχειριστεί την ζωή του με τέτοιο τρόπο ώστε την χρονική στιγμή αυτή που θα τον χρειαστείτε στο μέλλον να μην είναι εκεί; Είναι ένα ερώτημα που βέβαια η φύση το έχει απαντήσει ως ΟΧΙ και με αυτό το σκεπτικό προχωράει. Αντίστοιχα μπορούμε να διατυπώσουμε ερωτήματα για τους μεγάλους εφευρέτες κλπ αλλά και για όλους εμάς που άσχετα αν γίνουμε ή όχι ποτέ το κέντρο του κοσμου εντούτοις η συμβολή μας στην παγκόσμια ιστορία είναι εξίσου καθοριστική.
Ίσως κάποιοι αναρωτηθείτε γιατί παίρνω μόνο θετικά παραδείγματα και όχι αρνητικά. Απλά τα αρνητικά χρησιμοποιούνται για να φορτίσουν και τελικά να αποφορτίσουν το σύστημα μια και ο χρόνος, αν και τον έδειξα έτσι για λόγους ευκολίας, δεν είναι μονοσήμαντος αλλά θα το δούμε πιο κάτω αυτό.
Τέλος Β΄μέρους. Η συνέχεια σε τρεις ημέρες(Κυριακή 22/5 Ευχαριστώ Χρήστο για την διόρθωση)